Verkiezingskoorts

'Wat zullen we erbij eten,' vraagt mijn vriendin, 'pizza?'
We hebben zojuist besloten dat we een soort pakjesavond van de Amerikaanse verkiezingen maken. We gaan nog net niet malle petjes opzetten en met vlaggetjes zwaaien.
'Hamburgers en popcorn natuurlijk,' suggereer ik.
'Yes, we can!' roept mijn vriendin.

Onderweg naar de buurtsuper praten we over het was, toen in Florida. Al Gore, de democratische kandidaat, kwam een paar stemmen tekort om er de man die nu al bekend staat als de slechtste president ooit, George Bush junior, te verslaan. Die stemmen kreeg hij niet. Hoewel Al Gore landelijk gezien de meeste wist te vergaren, verloor hij de race naar het Witte Huis, omdat zijn rivaal meer kiesmannen aan zich wist te binden. Dat noemen ze dan democratie in het machtigste land ter wereld.

'Als Gore had gewonnen, zou de wereld er nu anders uit hebben gezien,' beweer ik.
Mijn vriendin is dat via een aantal bijzinnen waarin Irak, 9-11 en orkaan Kathrina moeiteloos voorkomen, helemaal met me eens. 'Heerlijk toch, die spanning?' besluit ze. Ik beaam het volmondig.

In de buurtsuper tiert de voorpret welig en de hamburgers blijken warempel in de bonus. Omdat we beiden niet van cola houden, gaan we voor bier erbij. 't Is immers maar één keer in de vier jaar presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten van Amerika.

Kwart over tien. Het is nog een uur en drie kwartier wachten op de eerste uitslagen. We volstaan met Nova en toosten met onze tweede Budweiser op de goede afloop. We nemen een slok en dan...

Mijn vriendin voelt zich ineens misselijk. Buikpijn heeft ze ook, zo erg dat ik zelfs even overweeg om een dokter te bellen. Het lijken wel weeën, steunt ze, maar ze wil geen polonaise aan haar lijf. Ik leg haar maar op bed. Ze vervalt meteen in subcomateuze toestand, maar ze ademt nog wel. Met de rug van mijn vingers voel ik aan haar voorhoofd. Gloeiend heet.

Bedankt nog hè, John en Barack!


©Ep Meijer 2008