Afgelopen weekeinde verongelukte een gezin uit Hilversum. Vader, moeder en dochter kwamen om. De zoon van elf werd in kritieke toestand opgenomen.
Als ik het nieuws hoor, kan ik het niet helpen me af te vragen. Wat als hij het overleeft, wat wacht hem dan voor een soort bestaan? Hij is elf, hij kan nog niet op eigen benen staan.
Wacht, mijn vriendinnetje belt. Ze is nu bijna een week weg, maar het voelt als een maand. Haar stem, zo dichtbij mijn oor, is zo vertrouwd. We hebben onze eigen bubble, alleen wij weten het deurtje te vinden. Maar waarom kan ik haar niet vastpakken, nu? Ik vertel over de sneeuw in de tuin, dat die eigenlijk gevallen is opdat wij er samen naar kijken, het liefst vanuit de slaapkamer. Ik vertel ook dat ik me vreemd incompleet voel zonder haar, alsof een lichaamsdeel waarvan ik me niet bewust was, geamputeerd is.
'Nog drie nachtjes slapen,' zucht ze.
Als we na uren ophangen, kijk ik nog snel even op teletekst. Het jongetje van elf is nog steeds in levensgevaar. Ik zie mijn oudste zoon voor me in bleek ziekenhuislicht, geblutst en gedeukt, slangetjes die overal in zijn lijf steken. Zit er iemand naast zijn bed, wie vertelt hem dat zijn pappa, mamma en zus dood zijn? En dan, wie gaat voor de opvang zorgen?
De volgende ochtend. Teletekst meldt geen nieuws over het jongetje van elf. Wel is er een mailtje van mijn lief. Diepe zuchten slakend lees ik het ongeveer zeventien keer door voor ik terugschrijf dat ik ook heel erg naar haar verlang. Anders vliegen de dagen altijd voorbij, waarom duurt het nu zo lang?
Gelukkig heb ik afleiding. Ik maak de kattenbak schoon, draai een was, doe boodschappen, schrijf wat. Niets helpt, niet echt. 'Een sms,' prevel ik, 'een koninkrijk voor je sms.'
Half zes. De telefoon gaat. Hoera, het is mijn godin! Ik vertel dat ze gewoon bij me moet zijn, dat er anders geen lol aan is. Dat vindt zij ook. Maar dan hebben we het ineens over het jongetje van elf dat eenzaam voor zijn leven vecht, de leegte die hem wacht als hij de strijd wint. Staande het gesprek ga ik naar nu.nl.
'O,' zeg ik, 'hij is overleden.'
'Misschien maar beter zo,' verwoordt mijn vriendin ook mijn gedachten, 'hij zou geen leven hebben gehad.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten