'Beste collega's. Ahum, sorry, even de keel schrapen. Omdat uit onderzoek is gebleken dat verdwaalde uitzendkrachten ons gemiddeld zeg maar tienduizenden Euro's per maand kosten, wordt het echt tijd om de bordjes te verhangen. Met andere woorden, de nummering van de kamers moet anders, voor nu alweer de vierde keer in zes jaar, zeg maar. Harriëtte, ik geloof dat jij een idee hebt?'
'Nou, Frans, ik wilde dus eigenlijk alleen maar even kwijt dat ik het dus eigenlijk beu ben. Al die uitzendkrachten komen dus eigenlijk allemaal op de derde etage terecht. Tja, en omdat wij altijd de deur open hebben vanwege Henry's astma dus eigenlijk, je weet wel, lopen ze dus eigenlijk altijd bij ons binnen om de weg te vragen. Ik kom gewoon niet meer aan werken toe! Dus eigenlijk.'
'Ik zie daar een opgestoken vinger, zeg maar. Toe maar, Hans.'
'Worden de postvakjes dan ook weer anders ingedeeld en zo? Ik bedoel, we waren er net aan gewend en zo. Ik kon zonder te kijken onze post vinden. Het derde vakje van onderen, in de middelste rij. Het voelde zo vertrouwd. Alhoewel? Soms kwam Trudie de post brengen. Soms ook niet. Voor de zekerheid gingen we zelf maar langs de postkamer. Voor wanneer Trudie pms had en zo. We hadden nog wat te doen, we konden het tenminste weer eens over iets hebben tijdens de pauzes. Gaat daar nou echt aan getornd worden, moet dat nou en zo?'
'Dat lijkt me wel, ja. Niet zo morren, mensen. Alles went, zeg maar. Voortaan is het weer even opletten geblazen met de post. Je ogen gebruiken. Welke van de 42 vakjes is het? Zo blijven we zeg maar scherp. Ah, nog iemand die iets te melden heeft. Zeg het maar, Harry.'
‘Het.’
‘Nee, dat bedoel ik niet, Harry. Vertel wat je op je lever hebt, zeg maar.’
‘Maar.’
‘Let even niet op de stopwoordjes, Harry. Die gebruiken we zeg maar alleen om onze eventuele mening zeg maar te verzachten, want we gaan natuurlijk niet me de vuist op tafel slaan, zeg maar, en zeggen waar het op staat. Wat wilde je, zeg maar, kwijt, Harry?’
'Ik vind dat we het ook over stempels moeten hebben en dergelijke.'
'Stempels, zeg maar Harry?'
‘Inderdaad, Harry is de naam en dergelijke. Maar volgens het protocol ben ik de degene die zeg maar Harry hoort te zeggen. Kunnen we daar duidelijkheid over krijgen en dergelijke?’
‘Laten we het protocol zeg maar het protocol laten, Harry. De zaken liggen zeg maar al ingewikkeld genoeg. Als ik me niet vergis had je het over stempels, zeg maar Harry, neem me niet kwalijk, ik bedoel gewoon Harry?’
‘Wat nou gewoon Harry?’
‘Stempels, zeg maar Harry, shit, nou doe ik het weer. Laat maar. Stempels, je had het over stempels.’
'Precies, Frans, stempels en dergelijke. Vandaag nog hadden we op de postkamer een uitzendkracht die er eentje nodig had voor op zijn werkbriefje en dergelijke. Hoewel er op onze afdeling op ieder bureau een soort molentje staat met wel acht verschillende stempels, zat er niet eentje bij met gemeente Ammelsdro erop en dergelijke. Pas toen de hele afdeling mee ging helpen, was het bingo. Intussen liggen hier brieven te wachten van ingezeten die in de problemen komen omdat hun woningen niet ventileren. We krijgen post van Ammelsdroërs die bijna sterven van de honger en dergelijke. Maar wat doen wij? Wij zijn met z'n allen op zoek naar een stempeltje. Gezellig en dergelijke. De uitzendkracht zei nog dat-ie niet meer zo blij geweest was sinds hij op de lagere school een stempel van de juffrouw had gekregen.'
'Maar Harry, je weet toch dat het de bedoeling is om vooral elkaar zeg maar bezig te houden?'
'Dat weet ik, Frans, maar toch gaan ze soms te ver en dergelijke.'
'Hoe bedoel je, Harry?'
'Ik denk, Frans, dat ik namens velen hier spreek als ik zeg dat de puntenslijperhouders terug moeten en dergelijke.’
‘Maar Harry, we gebruiken hier sinds zeg maar 1983 geen potloden meer, laat staan dat er budget is voor puntenslijperhouders.’
‘Wat zeg je me nou, zijn de potloden afgeschaft, waarom weet ik daar weer niets van?! Dat noemen ze dan interne communicatie. En dergelijke. ’t Is ook altijd hetzelfde hier.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten