'Ach,' zuchtte Koalabeer, 'gisteren zag ik een tokshow. Er was een struisvogel te gast die beweerde dat het niet van veel realiteitszin getuigde om de kop telkens in het zand te steken. Ze zei ook nog dat ze het zelf alleen deed vanwege de herrie die de andere dieren maakten.'
'Ach, laat haar toch in de waan. Hoe zou het dan moeten?'
'Nou, gewoon, eerlijk.'
'Eerlijk,' smaalde Lepelaar, 'zo van eerlijk duurt het langst?'
'Precies,' riep Koalabeer uit, 'weg met de maskers, geen leugens meer of laffe rollenspelletjes, laten we elkaar voortaan zeggen waar het op staat!'
'Ik wil je niet meteen alle illusie ontnemen, klein knuffelbeestje van me...'
'Wat nou klein knuffelbeestje, ik ben een volwassen koala, hoor!'
'Ja sorry, je wilde de waarheid dus ik dacht...'
'Gelul, lepelaar, je weet donders goed dat ik op een ander ben.'
'Daar wil ik het inderdaad nog even met je over hebben. Wat weet je nou eigenlijk over haar?'
'Alleen dat ze het mooiste vrouwtjesdier is dat ik ooit zal mogen aanschouwen.'
'Lullig dat ik het vraag hoor, maar wat vind je er nou zo mooi aan?'
'Alles eigenlijk, maar vooral de ogen.'
'Ach weet je, Koala, voor mij zijn dat soort beestjes een snack. Ik let niet zo op de ogen als ik een insect wegwerk.'
'Wat een walgelijke opmerking.'
'Het is de waarheid, Koala.'
'Als je haar maar ongemoeid laat.'
'Ik zweer het op de snavels van de lepelaars die me voor gingen. Maar mag ik nog iets vragen?'
'Ga je gang.'
'Je weet toch wat ze met hun minnaars doen, hè, na de daad?'
'Dat is het 'm juist,' snoof Koalabeer, 'ik ben vanmiddag bij haar langs geweest. Met een vers torretje dat ik nog net levend had gehouden. Zodra ze me diep in de ogen keek, flapte ik eruit dat ik haar een lekker ding vond, ondanks de reputatie van haar soort. Dat ik over ons droomde, hoe mooi het zou kunnen zijn. Dat ik het gevoel had hoe we bij elkaar aan de juiste voelsprieten zouden zitten. Enzovoort. Weet je wat ze zei?'
'Hit me.'
'Kom maar hier snoepje, ik lust je rauw.'
Lepelaar legde een vleugel over de schouders van Koalabeer.
'Dan heb je eindelijk een dier dat geen leugens spreekt en dan ga je nog zitten mokken. Misschien bedoelde ze het anders, joh.'
'Wat als ze het meent?'
'Tja, dan ga je eraan.'
'Hallo! Ik mag dan kleiner zijn dan jij, maar ik ben toch mooi een stuk groter dan zij. Als ze me bijt, voel ik het nog niet eens, laat staan dat het van de daad komt. Gebruik je lepelaarshersens, man!'
'Weet je wat het is met de waarheid, Koala? Ieder dier heeft die van zichzelf. Je moet zelf weten dat je verliefd bent op een dier waar je helemaal niets mee kunt. Je mag niet zeggen dat ik je niet gewaarschuwd heb.'
'Ach wat, je bent gewoon jaloers.'
'Jaloers, op een bidsprinkhaan?'
'Nee, jij bent lekker bezig met die Nijlkrokodil van je.'
'Ze vindt het anders heerlijk intiem,' pruilde Lepelaar, 'als ik haar tanden floss.'
'Dat zegt ze maar. Wacht af tot ze een keertje trek krijgt. Wedden dat je in één hap naar binnen gaat?'
'Weet je, Koala? De waarheid is eigenlijk helemaal niet leuk. Zullen we er maar gewoon weer omheen draaien?'
'Goed idee. Maar eh, trek een harnas aan bij je volgende date.'
'Zal ik doen. Neem jij dan een vergrootglas mee?'
De moraal van dit verhaal: zodra er niet meer om gelachen kan worden, ontstaat er ruzie in het grote dierenbos.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten