Gleuven

Net als meisjes bestaan gleuven in talloze varianten. Er zijn horizontale gleuven en verticale, smalle en brede, hoekige en scherpe. Soms ook is een gleuf niets anders dan een gat in de muur. Voor sommige moet je bukken, voor andere moet je op je tenen gaan staan. Maar nu komt het: de meeste gleuven hebben een lipje, zodat je ze met de rechterwijsvinger kunt binnen dringen. Er zijn echter ook liploze gleuven – want dat staat zo strak - en die zijn niet zelden uitgerust met een sterke veer. Ook dan moet de rechterwijsvinger eraan te pas komen om de gleuf te kunnen vullen. Zodra het van de daad is gekomen, dient de vinger ijlings te worden terug getrokken. Anders treedt een guillotine-effect op met ontvelling tot gevolg. Om het avontuur nog hachelijker te maken, hebben veel gleuven een soort baard die zich verzet tegen iedere vorm van penetratie. In dat geval volstaat de wijsvinger niet en moeten alle vingers van de rechterhand ingezet worden.

Dat is alles nog tot daaraan toe. Het pad naar de gleuf wil nogal eens gelijk staan aan een tocht door de rimboe. Allerhande objecten en begroeiing versperren de weg, wat vooral vervelend is wanneer het geregend heeft. Met andere woorden, omdat sommige mensen te lui zijn om de boel te snoeien, word je nat.

Dan nog zijn de beproevingen niet ten einde. Achter de gleuven ligt soms het allergrootste gevaar op de loer: vlijmscherpe tanden. Je hoort het gegrom al wanneer je aan komt lopen. O jee, nog een liploze gleuf ook. Nu is het echt oppassen geblazen. Timing en snelheid zijn van levensbelang wil je je vingers niet verspelen.

Kortom, kennis van gleuven is essentieel om ze optimaal te vullen. Ik herken ze al van verre. Door de routine weet ik precies wanneer welke handelingen nodig zijn om de samenleving weer eens van cement te voorzien.

Gisteren. Ik loop doodgemoedereerd op een onschuldig uitziende gleuf af. Eentje met een lipje. Van eerdere bezoeken herinner ik me geen baard. Makkie. Maar wat is dat? Er is weerstand. Iets wil penetratie voorkomen. Vreemd, denk ik en voer de druk op. Plotseling voel ik een scheut van pijn, zo ongeveer als bij een vingerprik. Een spijker? Ik trek mijn vinger terug en zie het bloed tevoorschijn komen. Dan verschijnt een pootje in de gleuf, een pootje met nagels.
'Kut, een kat!' roep ik uit.

De pijn deert me niet. Wel maak ik me zorgen over de rode vlekken die nu onvermijdelijk op het gleuvenvoer komen. Ik besluit aan te bellen, maar er wordt niet open gedaan. Niet getreurd. Eindelijk komen de 86 verschillende briefjes die ik om louter bureaucratische redenen in mijn zak heb, van pas.

'Geachte heer/mevrouw,' schrijf ik. 'U mag uw post voortaan zelf gaan halen, want uw gleuf deugt niet.'
Was getekend met een druppel bloed.