Verliezen

Mijn vriendin en ik hadden het er nog over.
‘Zou jij hem opstellen?’ vroeg ik.
‘Ik zou hem naar huis sturen,’ antwoordde ze.

Zo dacht ik er ook over. Alleen had ik nog een reden. Boulahrouz opstellen was vragen om een rode kaart. Er hoefde maar één Rus op het lumineuze idee te komen om onze verdediger fijntjes aan de tragedie te herinneren of hij zou door het lint gaan.

‘Hey you! Next time, make a live one!’

Geheid dat Boulahrouz erop was gaan slaan en uit het veld zou worden gestuurd.
Voetbal is oorlog. Niet opstellen dus.

Maar wat deed Van Basten?

Hij stelde Boulahrouz op en ik denk te weten waarom. Het team wilde hem niet laten vallen, juist nu niet. Het team voelde met de verdediger mee, een tikkeltje teveel zelfs. Het team realiseerde zich dat er belangrijker zaken zijn dan een rond ding waar je achteraan holt. De focus was eraf.

Dat, gevoegd bij een tactische meesterzet van de coach van de Russen, ons aller Guus Hiddink, om Schneijder en Van der Vaart het opbouwen onmogelijk te maken, en de pijnlijke uitschakeling van het Nederlands elftal tijdens het EK van 2008 is verklaard.

Boularouz is zijn dochtertje kwijt. Dat is nog het ergste.