Veer in mijn reet

Er schijnen in Nederland zo’n 800.000 mensen te zijn die schrijven met ambitie. Anders gezegd willen ze gelezen worden.
Ik herken die ambitie wel. Al op achtjarige leeftijd kwam ik erachter dat er maar één manier was om mijn op zich onbeduidende bestaan luister bij te zetten: ik moest en zou schrijver worden.

Schrijven is niets anders dan om erkenning vragen. Ik word gelezen, dus ik besta.

Op Internet bestaan diverse podia waar schrijvers (in spé) hun pennenvruchten kwijt kunnen. Hyves is daar één van. Er wordt dan ook heel wat af geblogd. En op die blogjes wordt dan weer gereageerd, vooral door mensen die zelf ook schrijven.

Wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

In De compositie van de wereld bewees Harry Mulisch dat deze regel de basis vormt voor onze, voor iedere beschaving. Om een lang verhaal kort te maken, met de waarheid doe je niemand een plezier. Dus is het wenselijk om je (eveneens schrijvende) medemens veren in de reet te steken in plaats van (opbouwende) kritiek te leveren. Zelf wil je immers ook de hemel in geprezen worden.

Ecco de reacties op Hyves-blogs. De superlatieven tuimelen over elkaar heen. Maar wat zijn ze helemaal waard, gegeven het feit dat eigenlijk sprake is van inteelt?

Gisteravond laat was ik verdrietig. Mijn vriendinnetje wist het allemaal niet meer. Toen ging de telefoon. Het was niet mijn vriendinnetje zoals ik had gehoopt, maar een uitgever. Hij had tijdens de prijsuitreiking van de Gouden Strop de nieuwste editie van de thrillergids van Vrij Nederland gescoord. Mijn boek De regels werd er ook in besproken. Hij las me een stukje uit de recensie voor: ‘Ep Meijer schittert als een heuse King of Koonz in zijn derde roman.’ Of we zaken konden doen?

Wauw.

Nu maar hopen dat mijn vriendinnetje ook onder de indruk is.