Mosterd na de maaltijd

Onlangs publiceerde ik een stukje op dit podium met de titel ‘veer in mijn reet’. Ik had er een tweeledig doel mee. A wilde ik mijn gal spuwen over de manier waarop middelmaat op Hyves tot kunst verheven wordt. B wilde ik gewoon opscheppen over het compliment dat ik van de VN-thrillergids gekregen had.

Maar ik deed nog iets. Ik betrok er mijn vriendin bij met wie ik op dat moment in een crisis zat. In de slotzin verzuchtte ik dat ik hoopte dat zij ook onder de indruk was.

Waarom ik dat deed? Ik was dronken en sentimenteel. Bovendien snap ik helemaal niets van de liefde. Iets in mijn wezen denkt nog steeds dat ik bovenmaats moet presteren wil er iemand van me (gaan) houden.

In werkelijkheid had mijn vriendin al lang gereageerd op de recensie van De regels in de VN-thrillergids. Ze was hartstikke blij voor me.

Toch liet ik de slotzin staan. Want, dacht ik overmoedig, een blog heeft een twist nodig. Wat was er trouwens op tegen om een beetje met de werkelijkheid te spelen?

Dom, dom, dom.

Ik zou me er nu gemakkelijk van af kunnen maken, door te schrijven dat alcohol inderdaad meer kapot maakt dan je lief is. Maar ik heb een betere slotzin: het spijt me, schat.

Ep