Held van beroep

Eén van de vervelende dingen van het schrijverschap is de kift waar je mee wordt geconfronteerd, niet alleen van de buitenwacht, maar ook van vakbroeders. Doorgaans gunnen schrijvers elkaar het licht in de ogen niet.

Adriaan Jaeggi en ik debuteerden ongeveer tegelijkertijd. Onze eerstelingen werden weliswaar geprezen, maar bleven onopgemerkt bij het grote publiek. Toen verscheen Held van beroep en was het wel raak. Adriaan Jaeggi brak door, werd vertaald in het Duits en kreeg een column in Volkskrant Magazine. Mijn tweede boek, Geluk voor gevorderden, stond op het punt van uitkomen en ik kon niets anders dan tegen Adriaan Jaeggi opkijken, ook letterlijk. Als ik hem tegen het lijf liep, tijdens één van de talrijke borrels in de grachtengordel waar mijn redacteur mij naartoe sleepte, viel mijn 1 meter 75 in het niet bij zijn boomlange gestalte. Toch raakten we telkens opnieuw in gesprek. We lachten wat af samen, ook over mijn bekentenis dat ik jaloers op hem was.

Held van beroep komt tot een tragikomische climax met een begrafenis op zee, vanaf een veerboot. Zo mogelijk nog hilarischer is wat eraan vooraf gaat, de autotocht met het lijk in een dakdrager.

Gisteren werd bekend dat Adriaan Jaeggi op 45-jarige leeftijd aan darmkanker overleden is. Hij wordt waarschijnlijk gewoon op land begraven of gecremeerd. Hij was namelijk te groot voor een dakdrager.

Beste Adriaan, je hebt me altijd laten lachen en nu moet ik om je huilen. Aan je succes heb je nu niets meer, maar wat gun ik het je met terugwerkende kracht.

Ep