Van de melk ben ik af. Nu moet ik planten leren eten. Mijn moeder doet me voor hoe. Ik probeer het.
'Bah!' roep ik en spuug een stengel uit.
'Je moet eten wat de pot schaft,' bromt moeder.
'Maar het is niet lekker,' protesteer ik.
Onverstoorbaar de takken vermalend doet ze weer eens net of ze me niet hoort.
Er ontsnapt een diepe zucht uit mijn longen. Voorzichtig neem ik nog een hapje. Het smaakt zuur. Ik kan me niet voorstellen dat ik daar een paar kilo per dag van naar binnen ga proppen, de rest van mijn leven. Gekkenwerk is het. Het enige wat we doen is verdomme eten.
'Mam?'
Ze doet een stap opzij, maar ik ben slim, ik ga haar gewoon voor de voeten lopen. Yes, bijna struikelt ze.
'Rotjong!' moppert ze, maar gelukkig grijnst ze er een beetje bij.
'Kijk dan,' wijs ik, 'wat daar verderop staat. Dat is pas een delicatesse. Als we die op de menukaart zetten, zijn we in een uur klaar qua calorieën. Denk je eens in hoeveel vrije tijd we overhouden!'
Ik kijk een tijdje naar het beest. Ook al bezig met grazen. Het water loopt me warempel in de mond.
'Dat is een antilope, 'zegt moeder. 'Daar jagen leeuwen op. Jij bent een olifant, jongen, vergeet dat nooit.'
Oeps.
Is er een zelfhulpgroep voor dieren die in het verkeerde lijf geboren zijn? RT graag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten