Onze meiden dolven het onderspit. Een gedroomd goud werd zilver, een plak die we al geteld hadden, veranderde in een stukje blik dat niet eens meetelt in de medaillespiegel. Hoe kon het zover komen? Een analyse.
15 juni 2012. Ten huize van Bob Hoofdstra gaat de telefoon. Het is de bond. Of hij de Olympische equipe voor zijn rekening wil nemen? De ploeg is al compleet. Bob hoeft alleen maar de neuzen dezelfde kant op te krijgen, zeg maar. Natuurlijk sputtert Bob tegen. Hij heeft anderhalve maand! Bovendien staat hij onder contract in de Verenigde Arabische Emiraten. Enfin, de bond appelleert aan zijn chauvinistische gevoelens en de vorstelijke beloning doet de rest.
22 juni 2012. Je verhuist niet zomaar vanuit de Verenigde Arabische Emiraten naar het vaderland. Bovendien zijn er wat contractuele zaakjes te regelen. De sjeik is niet blij. Hij belooft Bob dat hij diens ballen 'for lunch' zal verorberen. Er is een week voorbij gegaan. Bob Hoofdstra heeft nog 36 dagen om de ploeg op de rails te krijgen.
24 juni 2012. Kennismaken op het kantoor hoort er ook bij. Bobs voorganger blijkt middenin een lachbui heen te zijn gegaan. Het zal niet lang duren of Bob ontdekt waarom de man zo vrolijk is geweest.
25 juni 2012. De bond is onverbiddelijk. Bob zit contractueel aan deze klus vast.
27 juni 2012. Bob Hoofdstra typt een afscheids-sms aan twee exvrouwen, maar drukt niet op de verzend-knop. Dezelfde avond staat hij bovenop een hoog gebouw en haalt hij een paar keer diep adem zonder dat de sprong ervan komt.
28 juli 2012. Het is zover, de wedstrijddag. Vandaag wordt de belofte ingelost, een zeker goud voor het vaderland moet behaald! Bob is het zwaar te moede. De erfenis van zijn voorganger is een team dat uit een verzorgingstehuis lijkt te zijn geplukt. De meiden blijven maar vergeten wat een keerpunt is. Hun hoofden zitten onder de builen.
29 juli 2012. Bob Hoofdstra maakt bekend dat hij om gezondheidsredenen opstapt als bondscoach Rollatorraspen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten