Nu de Spelen van Londen eindelijk begonnen zijn, gaan onze gedachten onwillekeurig naar de roemruchte tijden dat de vaderlandse sporters nog iets in de Olympische melk te brokkelen hadden.
Wie herinnert het zich niet? De ronduit legendarische manier waarop Leendert van Beusekom het onderdeel arbiterketsen op zijn naam schreef, Aafje Sonderlandt die solo het dwarsflossen won...
Hoe het u vergaat, weet ik niet, beste dames en heren. Maar als ik de delegatie bekijk die namens ons in Londen de kastanjes uit het vuur moet gaan halen, vrees ik het ergste. Zelfs synchroonhinniken, de tak van sport waarin ons land sinds Sabine Poverheide de toon aangaf, is inmiddels het domein van de Aziaten. En dan heb ik het nog niet eens over het bisschopwerpen gehad!
Laat ons niet vergeten dat de eer van de nationale driekleur op het spel staat.
Vandaar dat ik ervoor pleit om ons te spiegelen aan de vastberadenheid die Evert Plufkens nu al meer dan een halve eeuw tentoon spreidt. In 1956 reisde hij af naar Melbourne om er deel te nemen aan de marathon rechtop staan. Helaas, Nederland besloot last minute tot een boycot. Maar Evert bleef. En Evert staat er nog steeds. Fier overeind. En we hebben hem live in de uitzending, dames en heren.
'Evert, wat gaat er door je heen?'
'Eh, dat ben ik vergeten.'
'Je bedoelt dat alles, inclusief je bagage, overboord moet voor dat ene doel?'
'Eh,'
U hoort het, dames en heren. 76 jaar oud en hij heeft zijn hoofd zoals het hoort he-le-maal leeg gemaakt. Wat een focus! Waarom? Om te winnen, om de beste te zijn. Dat waarvan wij in Nederland niet meer weten hoe het moet.
Misschien lukt het in Rio.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten