De pijn van de troostprijzen

Een dag zonder medailles is een dag niet geleefd. Goed, we hebben de eerste poulewedstrijd in het computersteken gewonnen, zij het met de hakken over de sloot. Maar verder? Er is een plakloze dag voorbij gegaan en we zijn gekelderd in de medaillespiegel. Gelukkig hebben we de synchroondammers nog, hoewel tijdens de voorbereiding zelfs verloren werd van de Far Oer-eilanden en de kwalificatie voor de finale slechts via de herkansingen lukte. In de studio de even bevlogen als geplaagde coach, Jeroen Deplee. 'Jeroen, wat gaat er door je heen?' 'Goede vraag. Tja. Ze zeggen van een coach altijd dat hij de neuzen dezelfde kant op moet zien te krijgen. Dat is het probleem. Synchroondammers hebben geen neus. Dus moet je een ander handvat zien te vinden. Ik dacht dat het hun geslachtsorganen waren, maar dat werd door het IOC verboden na die toestanden in het Olympische dorp. Daar sta je dan met je goede gedrag. Nu heb ik te maken met 12 spelers die alle kanten oprennen behalve dezelfde. In de herkansingen ging het nog wel goed, ja. Maar dat kwam omdat ik een foto van een blote dame aan de finish had opgehangen. In de finale kom je daar natuurlijk niet mee weg.' U hoort het, dames en heren, het leven van een bondscoach gaat niet altijd over rozen, net als dat van u en mij. Rest ons dankbaar te zijn voor deze, alweer de derde Olympische dag. Een dag zonder plakken. Mooi zo. Op deze manier wennen we aan de pijn van de troostprijzen in de sportzomer die net als de zomer zelf maar geen echte zomer wil worden. Vanuit Londen, uw ir. Sicco de Quadsteniet