'Aan het werk, mannen!' riep Scott, de blonde gezagvoerder joviaal.
Dat lieten de andere astronauten zich geen twee keer zeggen. Monter maakten Dave, Roger en Steve zich gereed. Zelfs de eeuwig kauwgom kauwende Rick leek niet te kunnen wachten. Dolletjes! Wat zou er vandaag voor hen in het vat zitten?
Ze hadden er eerlijk om geloot. Het was Rogers beurt om de opdracht te onthullen. Maar eerst moest de aarde natuurlijk toestemming geven.
'Houston, do we have a green light?'
'Roger.'
'Yep, it's me.'
'Roger, Roger.'
De bemanning grinnikte in koor. Wat was het toch heerlijk om astronaut te zijn! In welk ander beroep gingen heldenmoed en humor zo samen als in de ruimte?
Dankbaar zochten de mannen oogcontact met elkaar. Ja, ze deden hun plicht voor hun land. De kameraadschap was slechts een bonus. Was het gezichtsbedrog of vloog er een traan door de helm van de gezagvoerder? Hij schraapte de keel.
'Oké dames, genoeg geleuterd. We zijn op een missie, laten we dat vooral niet vergeten. Dit ruimtevaartuig zweeft hier in een baan om de aarde omdat tientallen miljoenen brave burgers daar beneden genoeg belasting betalen. Het is voor hen dat wij hier tal van nuttige experimenten uitvoeren.'
'Noem er eens één,' zei Rick kauwend.
Dave, Roger en Steven keken ieder even een andere kant uit. Daar had je hem weer! Al tijdens de training was Ricks cynisme de mannen een doorn in het oog geweest. Gelukkig liet Scott weer eens zien waarom hij en niemand anders tot commandant uitverkoren was. Hij verwees fijntjes naar de keer dat Rick een kater had overgehouden aan het onderzoek naar alcoholgebruik in luchtledige toestand. Nog uren had diens braaksel als grauwe tennisballen loom door het ruimteschip gestuiterd.
'Au,' kauwde Rick en sloeg zijn ogen betekenisvol neer.
Scott tilde zijn kin op, wat nauwelijks opviel met een helm op, maar dat gaf niet, want het gaat om het gebaar. 'Goed dan, nu al onze neuzen weer dezelfde kant opwijzen... Roger, wat is onze opdracht?'
Roger leek te bevriezen. 'Dit gaan jullie niet geloven,' zei hij.
'Wat, wat?!' riepen de andere astronauten ongeduldig.
Roger slikte. 'Er staat hier dat we onze vinger op ons hoofd moeten zetten en dat we dan drie keer heel hard oelk moeten roepen.'
Dave rolde met zijn ogen, maar Scott, de gezagvoerder, tilde de armen op. 'Orders zijn orders, jongens. Let's do it.'
Zo gezegd, zo gedaan. De dappere astronauten plaatsten een vinger op hun helm en riepen drie keer oelk, heel hard. Na afloop haalde Rick de schouders op. Niet dat je daar iets van zag in een ruimtepak, maar daar gaat het niet om. 'Nuttig,' kauwde hij, 'werkelijk heel nuttig.'
Op dat moment wierp Steve een blik uit het zijraampje. 'Eh guys?' stamelde hij, 'dit moeten jullie echt even zien.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten