Hij werkte met schermen of liever, hij schermde met werken, want zijn baan in de meldkamer van een aantal parkeergarages kwam in feite neer op betaald neuspeuteren. Heel af en toe stond hij een klant te woord. Indien nodig drukte hij vervolgens op een knopje zodat er ergens een deur openging. Een chimpansee kon het ook.
Vanavond gebeurde iets dat nog nooit voorgevallen was: drie van de vijf telefoons rinkelden simultaan. Tegelijk kwam zij in beeld, klein weliswaar in het mozaïek van beeldschermen, maar er was iets in haar verschijning dat meteen zijn aandacht trok. Hij weet nog dat het voelbaar was, op een manier die hij nooit zal kunnen uitleggen. Hij dacht het zelfs, woordelijk: 'verdomd, ze is het.' Als om het te bevestigen, leek ze de camera in de gaten te krijgen. Hij wreef zich in de ogen. Het was echt zo, ze deed een dansje en lachte naar hem, alsof ze hem ook kon zien. Hij kon het niet helpen zich af te vragen: zou ze hetzelfde voelen als hij?
Terwijl hij de telefoontjes afwerkte, probeerde hij haar in het oog te houden. Zijn hart dacht dat hij aan het traplopen was. Inmiddels stond ze voor de betaalautomaat. Ze gunde hem een blik op haar fraaie achterste en boog zich voorover, alsof ze verwachtte dat de sleuf vanzelf een uitrijkaart zou produceren. Alsjeblieft, dacht hij, laat het wisselgeld op zijn, mogen alle chipknips in Nederland spontaan onklaar zijn geraakt, maar druk op de intercom, doe het! Hij haalde diep adem, sloot de ogen een moment en vouwde de handen.
Voorwaar, de display van de rinkelende telefoon gaf het bijbehorende nummer aan. Zij was het. In triomf balde hij de vuisten.
'Goedenavond, Parking & co, hoe kan ik u van dienst zijn?'
Ze begon over haar handtas te vertellen die zo'n onvoorstelbare puinhoop was dat je er een complete jungle-expeditie voor zou moeten uitrusten om het kaartje te vinden waarmee ze de garage was binnengekomen. 'Kan ik niet gewoon een paar euro in dit ding duwen en dan wegwezen?'
'Nee,' antwoordde hij, 'dat gaat niet, mevrouw. Maar ik kan u wel op een andere manier eruit helpen.'
'O ja?'
'Het klinkt misschien raar, zo uit een intercom, maar ik weet zeker dat u en ik voor elkaar geschapen zijn. Bent u vanavond nog vrij, als ik vragen mag?'
Met een rukje ging haar hoofd naar achteren. Ze draaide zich naar de camera om. Hij zag hoe haar lippen bewogen. God, wat was ze mooi.
'U moet met het apparaat praten,' zei hij, 'zo kan ik u niet verstaan.'
Ze deed een halve pirouette en vroeg of hij gek geworden was.
'Altijd al geweest. Alstublieft, neemt u de proef op de som en gaat u wat met me drinken. Ik ben om elf uur vrij. Geeft u toe aan een krankzinnige impuls. Als u het niet doet, houdt u uw leven lang spijt. En ik ook.'
Langzaam wipte ze van het ene been op het andere. 'Dat is nog maar een kwartier,' peinsde ze hardop, 'mag ik dan achteraf wel gratis uitrijden?'
Hij zag het al helemaal voor zich. Overmorgen hoefde hij pas weer te werken. Dan zou ze zo'n 30 euro moeten ophoesten. Dat was te gek voor een parkeerplaats, daar waren ze het roerend over eens. Er bestond geen andere optie dan tot die tijd bij elkaar te blijven. Hij moest gewoon een keer op het juiste knopje drukken, dat was alles.
'Natuurlijk, mevrouw!' zei hij op zijn klantvriendelijkst, pakte zijn agenda erbij en trok onder 'februari' een horizontaal streepje door de vier verticale die er al stonden.
Ep Meijer 2009
Deze tekst is auteursrechtelijk beschermd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten