Het is ooit met niets begonnen. Toen werd het niets met een Big Bang plotseling iets: een zich uitdijend heelal, dat nu al zo groot is dat we het eindig oneindig noemen (of vice versa). Het bevat miljarden melkwegstelsels en ieder melkwegstelsel telt op zijn beurt miljarden sterren.
Het heelal gaat ieder voorstellingsvermogen te boven. Waar gaat het heen, wat gebeurde er voor de Big Bang? Hoe komt het dat we er zijn, is het aan een ongelooflijk toeval te danken of zijn er meer zoals wij? Het antwoord op die vragen kan geen levend wezen je geven.
Je kunt je er gemakkelijk vanaf maken, door een God te verzinnen die het geheel in zes werkdagen geschapen heeft. Ook in dat geval lijkt het niet aannemelijk dat de enige, echte waarheid in een boek staat dat pakweg tweeduizend jaar geleden geschreven is op een blauwe speldenprik, onze aarde, in een uithoek van een onopvallend melkwegstelsel. Waar halen we de hoogmoed vandaan om onszelf zo centraal te stellen, waarom denken we toch steeds dat we uitverkoren zijn? Op de schaal van het universum stellen we werkelijk zo goed als niets voor. Op kosmisch niveau is het lachwekkend om een Bijbel of een Koran als bron van de ultieme waarheid te beschouwen.
Noem het geheel voor mijn part God of Allah, maar besef in ieder geval je plaats. Ga geen oorlog voeren om de waarheid, want de waarheid ontgaat ons uit de aard der zaak. We zullen de Big Bang nooit begrijpen. Daar zijn we te nietig voor. Erken dat, neem het gedoe op aarde niet zo serieus en begin met jezelf.
Deze tekst is auteursrechtelijk beschermd.
1 opmerking:
Het lullige is alleen dat de Heilige-Boeken-aanhangers deze woorden per definitie niet geloven.
Hoe overstijg je dit preken voor eigen parochie? Ik zou het niet weten ...
Een reactie posten