Liefdesbrief

Beste Lotte,

Je hebt me het leven lang genoeg zuur gemaakt, wordt het niet eens tijd dat je oprot?

Ik begrijp dat je er niet voor niets bent. Ooit had ze je heel hard nodig. Maar dat was toen. Dit is nu.

In de praktijk duik je altijd op als ze het moeilijk heeft. Ze kan niet kiezen, ze voelt zich schuldig, ze maakt zich zorgen. Steeds sneller raakt ze in de stress en dan...

Altijd weer onverwacht ben jij er. God weet hoe je binnen bent gekomen. Het duurt altijd even voor ik het besef. O ja, ik heb het niet tegen haar nu, ik heb het tegen jou.

Gisteren vergat ik het. Ik liet me gaan en maakte het uit.

'Wat een opluchting!'

Ik hoor en zie het je nog zeggen. Je deed je best zoveel mogelijk registers van je stem dramaturgisch verantwoord te gebruiken en stak je twee vuisten in de lucht. Je had je zin, je had eindelijk je zin.

Denk je dat, Lotte, denk je dat echt?

Ik geef niet zomaar op. Wat betreft uitmaken stond zij met 2-0 voor en heb ik zojuist de aansluitingstreffer gescoord. Het is weer een wedstrijd, dames en heren.

'Flikker op.'

Dat waren de laatste woorden die je rechtstreeks tot me richtte, je ogen zwart van haat.

Nou beste Lotte, ik flikker niet op, integendeel. Ik houd namelijk van haar, met heel mijn hart en ziel houd ik van haar. Jij zegt dat je dat ook doet, maar dat is niet waar. Jij wilt haar beschermen, jij wilt niet dat ze pijn lijdt. Maar dat is iets anders dan van iemand houden. Wat jij in wezen doet, is haar zelfvertrouwen aantasten. Als jij het stuur op cruciale momenten blijft overnemen, wordt het nooit wat met haar.

Ik daag je uit, Lotte, om eens te laten zien dat het jou werkelijk om het beste voor haar gaat.

Kutwijf.