Zo gek als een deur

Laatst beklaagde een Marokkaanse kennis zich bij mij over de Nederlandse taal. Hij had vooral moeite met sommige uitdrukkingen.
‘Neem nou zo gek als een deur,’ foeterde hij, ‘waar slaat dat in Allah’s naam op?!’
In eerste instantie stond ik met de mond vol tanden. Ik kon inderdaad niets ontdekken wat er gek kon zijn aan een deur.

Maar nu, na enig nadenken, ben ik eruit. Op het eerste gezicht lijkt het alsof een deur normaal is. Een deur is een ding dat toegang verschaft tot een andere ruimte. Daar zit geen woord Chinees bij, zou je zo zeggen. Toch begint de adder onder het gras hier vorm te krijgen. Immers, tot wat voor ruimte verschaft een deur eigenlijk toegang? Gekken verblijven ook in andere ruimtes, maar dan in hun hoofd (gelooft u me, ik kan het weten).

Voorlopige conclusie: in ieder geval gaat de deur niet geheel vrijuit. Je zou zomaar in een ruimte kunnen belanden waar je helemaal niet in wilt belanden, tussen gekken bijvoorbeeld. Reden genoeg om het verschijnsel ‘deur’ met nog meer argwaan te betrachten.

Wat blijkt? De deur is er in vele verschijningsvormen. Je hebt er die schuiven, maar ze kunnen ook draaien en zwaaien. Ik weet niet hoe het met u is, maar ik heb het er niet zo op als dingen een beetje onduidelijk gaan zitten doen. Ik wil gewoon klip en klaar weten wat het wordt. Mijn baas zou het ook niet waarderen als ik het nietje de ene keer zus, en de andere keer zo door zijn rapporten zou slaan.

Kortom, Omar, een deur heeft een gespleten persoonlijkheid en is derhalve gek.

O, wacht, mijn baas roept me, momentje. Hij heeft een rood hoofd. Kennelijk zit er toch een nietje dwars. Wat zegt-ie nou, versta ik het goed? Verduld, hij roept het echt.

‘Daar is de deur!’