Net als de meeste fietsers in Nijmegen gedraag ik me als een automobilist in Rome en stop ik alleen voor rood als dat nodig is. De oversteek van de Wychenseweg gaat normaal alleen bij groen. In het centrum mogen de fietsen misschien heersen, op de uitvalswegen nemen de auto’s de macht weer over.
Vandaag is het anders. De Wychenseweg is met roodwitte linten afgezet en ik kan met de ogen dicht oversteken, wat ik dan ook daadwerkelijk even doe, omdat ik niet geloof wat me overkomt. Het asfalt is leeg, op een eenzaam politiegolfje na. Ik hoor vogels fluiten. Het heeft iets van een autoloze zondag, denk ik nog.
Het eerste dat me uit de verte opvalt, zijn de zwaailichten. Dan zie ik dat er een file staat op de snelweg, die haaks over de Wychenseweg voert. Dichterbij komend herken ik het embleem van een hamburgerketen op één van de stilstaande vrachtwagens. Een haag van auto’s en mensen blokkeert ieder ander zicht op wat er gebeurd is.
Het fietsersstoplicht staat op groen, maar iedereen wacht. Logisch, aan de overkant van de oprit verspert een roodwit lint de weg. Over de hoofden heen zie ik dat de vangrail op het viaduct er gekarteld uitziet. Er gaapt zelfs een gat van een meter of vier, vijf. Dan ontdek ik wat verantwoordelijk is. Er is een complete vrachtwagen op het fietspad terecht gekomen.
Mijn eerste gedachten gaan uit naar de chauffeur. Wat een nachtmerrie heeft hij beleefd. Hopelijk is hij niet omgekomen. Dan roept de plicht. Met mijn geleende, alle verkeersregels tartende fiets aan de hand, loop ik op een agente af die toch niets staat te doen, middenin op de weg.
‘Mag ik u wat vragen, mevrouw? Ik moet naar mijn werk. Mag ik er alstublieft langs?’
Het mag, als ik maar de linkerberm aan houd en niet blijf staan kijken.
Toegegeven, ik rijd stapvoets langs het wrak. In een krantenartikel zou staan dat de ravage enorm was. Ik zie een hoop verwrongen metaal, waarin alleen een geoefend oog nog een vrachtwagencombinatie op zijn kant zou herkennen. Met name de cabine is verfrommeld. De arme chauffeur, denk ik, hij is vast omgekomen.
Juist ben ik begonnen aardappelpuree te portioneren bij een temperatuur van vier graden Celsius. Ik heb een haarnetje op en een trui, een schort, plastic handschoentjes en werkschoenen aan. Radio Keizerstad leest het ANP-nieuws van vier uur voor. Een onoplettende chauffeur heeft het ongeval op zijn geweten. Een zwaargewonde is per traumahelikopter afgevoerd.
Gelukkig geen doden. Ik schep weer een kwak aardappelpuree in de bak. ‘3792,’ zegt de weegschaal. Nog 208 gram te gaan. Op routine schep ik er een hap van zo’n twee ons bij.
‘4050.’
Hm, net teveel.
Wacht eens even, denk ik, als ik om drie uur had moeten beginnen in plaats van om vier uur, was ik er mogelijk geweest, op het moment dat de vrachtwagen op het fietspad te pletter stortte.
Wat vindt u, moet ik voortaan een helm op naar mijn werk?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Met alleen een helm red je het niet, vermoed ik. Waar de argeloze verkeersgebruiker behoefte aan heeft, is een uitvinding die je in staat stelt bij calamiteiten plots FLOEP, een paar meter verderop te staan, buiten (levens)gevaar. De sensoren van dat apparaat, of chipje, werken alleen in (levens)bedreigende situaties.
En aan het verkeer deelnemen vraagt tegenwoordig stalen zenuwen en een immer alerte geest.
(ps, mn blogadres is veranderd, met de zachteggg...)
roet,
ik roep graag iets over beschermengelen, maar eigenlijk geloof ik daar niet in ;-]
Een reactie posten