Oost west, thuis best

Nijmegen mag het misschien nog niet in de gaten hebben, maar ik ben nu alweer bijna twee weken terug.

Er is veel veranderd sinds mijn studietijd. Bottendaal ruikt niet meer naar Dobbelman en Diogenes is opgeheven. Nijmegen is een fietsersparadijs geworden. Toch is er ook nog veel vertrouwd. De straten heten nog hetzelfde, sommige kroegen zijn gebleven en op het Keizer Karel-plein heerst nog steeds een prettige chaos.

Er is nog iets dat onlosmakelijk bij Nijmegen hoort, de ziel van de stad, zeg maar.

Als ik hier, in mijn bovenwoning, vanuit de erker een blik in het Willemskwartier werp, zie ik arbeiderswoningen, die binnenkort op de schop gaan. Er komen nieuwe huizen voor in de plaats, dus je hoort eigenlijk niemand klagen. Het zijn immers niet de bakstenen, die een wijk maken, maar de mensen, die er tussenin wonen. Hier vind je een bont allegaartje: studenten die antikraak zitten, Marokkanen, Surinamers, Turken, Afrikanen, bejaarden, blote bast-types, dealers, echte Nimwegenaren, zonderlingen, miskende schrijvers. Van botsingen is het tot nu toe niet gekomen.

Over potentiële botsingen gesproken, ook laat het panorama vanuit mijn erker een parkeerplaats zien, die vooral tussen vijf en acht te klein is, vanwege het fitness-gedoe om de hoek. Schuin tegenover is een basisschool. In de pauzes wordt er erg veel gegild, zodat serieus uitslapen een probleem vormt. Tja, dan is er de categorie huisdieren nog. Bij tijd en wijle schieten er katten de weg over en natuurlijk laten er mensen hun hond uit. Op sommigen kun je de klok bijna gelijk zetten, je gaat je nog afvragen wie de baas is.

Dat alles zou zich in iedere willekeurige stad kunnen afspelen. We hadden het over de ziel van Nijmegen.

Mijn slagzij makende zolderetage in Roermond lag aan de straat met de coffee shop. Of er echt een causaal verband is, weet ik niet, maar er kwamen wel erg vaak auto’s langs met de muziek zo keihard aan, dat de bastonen de Velux-ramen deden trillen. Dat soort auto’s passeert hier ook, alleen bij uitzondering. Er is echter een ander geluid bij gekomen, een geluid dat heel specifiek bij Nijmegen hoort, althans in mijn beleving. Het is het geluid van aanlopende jasbeschermers, lekke banden en overslaande kettingen, het geluid van een trapper, die bij elke pedaaltred contact maakt met de standaard. In een studentenstad kun je namelijk maar het beste op een wrak rond fietsen, dan loop je de minste kans dat je rijwiel gejat wordt.

Tot in de kleine uurtjes hoor ik ze langsratelen, de fietsen met slagen in het wiel, met rammelende bellen en sputterende dynamo’s, de fietsen die alle natuurwetten en verkeersregels tarten. Als je heel goed luistert, hoor je zelfs dat de rem aanloopt.

‘Ja,’ denk ik dan, ‘ik ben terug.’