Het gaat goed met de economie, er wordt niet meer op de kleintjes gelet.
Op mijn werk zit het er telkens om half elf al op, terwijl de afspraak was tot twaalf uur. Mijn collega’s en ik zijn het eens: voor minder dan vier uur laat je een uitzendkracht eigenlijk niet opdraven.
‘Wat vier uur?’ zegt Saïd, een mooie Marokkaanse jongen met een staartje, zodat ik hem in gedachten al Ali B. heb gedoopt. ‘Vijf, de afspraak was vijf! Ik heb het geld nodig, man.’
De anderen knikken instemmend.
‘Wat doe jij, Boy?’ vraag ik. Hij is ontzettend aardig, draagt een bril en vaak een shirt van het eerste van NEC. Net als ik is hij een uitzendkracht, maar hij staat het hoogst in de pikorde, want hij bedient de computer.
‘Naar stukgoed,’ antwoordt hij, ‘daar is vast nog wel wat te doen.’
Stukgoed. Ik heb er ook eens een uur doorgebracht. Het lijnentrekken is er helemaal tot kunst verheven. Er zoeven weliswaar constant heftrucks heen en weer - zoals overal bij On Time Logistics BV - maar meestal zijn ze onbeladen. De mensen op de werkvloer lopen lukraak met formulieren rond of controleren het etiket op een rondslingerende rol vloerbedekking. Het beweegt, maar er gebeurt niets.
Boy is weg en waar Boy is, is werk. Jordi, de werkstudent, is hem als een schoothondje gevolgd. Van Prama, de Indiër die iedereen in Nederland maar gestresst vindt en permanent naar kerrie ruikt, zoals gewoonlijk geen spoor. Nu zijn alleen Saïd, een jongen die ik nog niet bij naam ken, en ik over.
‘Ik ben net in de loods geweest. Daar is geen werk voor ons. Willen jullie ook naar stukgoed? Ga je gang. Maar je mag ook, op mijn gezag, de spullen op deze pallet verplaatsen naar de lege pallet daar. En dan weer terug. Als je daarmee klaar bent, mag je alle moeren in deze ruimte tellen. Je kunt ook een beetje met een vorkheftruck gaan rond scheuren en doen alsof je ergens een gordijnrol zoekt. Het alternatief is je verstoppen tot 5 voor 12.’
‘Shit man,’ zegt de jongen wiens naam ik nog niet ken, ‘jij hebt het door hier.’
‘Whatever,’ zeg ik, ‘in ieder geval heb ik er geen zin in. Ik heb wel wat beters te doen met mijn tijd.’
‘Maar dan verdien je minder.’
‘Nou en? Tot morgen!’
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
twee conclusies: goed romanmateriaal - en een vreselijke werkelijkheid, waarmee je het beste naar je baas kunt gaan en dan verdien je een paar euro meer, omdat ze je chef benoemen.
of wil je voor de lullo van de klas doorgaan?
ik heb het al begrepen: als mislukt schrijver denk ik nu over een zopietent aan zee. doe je mee?
Ik vind alles best, Lit, zolang we maar iemand vinden die het werk doet.
Een reactie posten