Assepoets

'Tyfustering', zei de prins en spuugde op de grond - zo'n lekkere fluim, met net genoeg groen om het zaakje bij elkaar te houden. Wie verliet een houseparty nou zo vroeg? Kolere, een houseparty begon pas om middernacht! Hij keek naar de Nike in zijn rechterhand. Daar had haar voet in gezeten. Hij rook eraan. Tenenkaas, dat was alles wat nog aan haar herinnerde. Wat de fock moest hij nou? Hij keek op zijn Cartier. Eén over twaalf, give or take een paar seconden. Een uur geleden had hij haar voor het eerst gezien. Veiligheidsspeld door de neus, zwarte bliksemschichten rond de ogen, het haar paars en groen in een drietand gespoten. Niets bijzonders dus. Maar er was iets met dat mokkel. Wat? Wist hij het maar. Misschien waren het die X-Ray-ogen waarmee ze dwars door hem heen had gekeken. Zij had gezien wie hij was. Niet dat hij dat zelf wist, maar daar ging het niet om. Misschien waren het haar billen in de legging die ze eigenlijk niet had horen te dragen. Vet was ze geweest, vetgaaf.

De prins riep er een lakei bij. 'Hé dude, zie je deze schoen?' Hij moest het schreeuwen. Wat een takkenherrie. One of these days zette hij die discjockey tegen de muur. En die veejay meteen ook. Hij kreeg wat van die oogbollen die hem van overal aanstaarden. Alsof hij wat van ze aan had of zo. De lakei knikte. 'Ik wil wat erin zat, weet je wel.' Op het voorhoofd tegenover hem ontstond een groef. Net de focking Grand Canyon. Had hij daar niet ooit herten voor hun raap geschoten? Of was hij in de war met die olifanten in - hoe heette dat gat - Maleisië? Deed er niet toe.
'Nou?' probeerde de prins. 'Hef-tig', zei de lakei. Nou, die kon dus ook mooi naar zijn VUT fluiten. Te lui om voor de duvel te dansen, dat personeel van tegenwoordig. 'Waar wacht je nog op, eikel?! Hakken tegen elkaar, rechtsomkeert en zoeken met die hap!'
Intussen was de prins ongemerkt met de Nike het hoofd van de lakei aan het bewerken. Van de RVD moest hij voor dat soort geintjes nog eens in therapie. Ze konden hem nog meer vertellen. Dit was zijn koninkrijk, hij deed met zijn onderdanen wat hij wilde. Ze waren er voor zijn lol, niet te vergeten.
'Oké, oké, maak je niet druk, man', steunde de lakei. 'Maar heb je enig idee hoeveel van die wijven op zulke stappers rondlopen?'
'Dat kan me geen flikker schelen', brieste de prins. 'Al zijn het er een miljoen, weet je wel. Zorg dat je d'r vindt. Hup, hup, hup. Action!'

De volgende dag - hij had een koppijn van hier tot Tokio - werd hij al op het matje geroepen. Zo'n gladjanus zei tegen hem dat hij wat minder impulsief te werk moest gaan bij het vinden van 'een geschikte partner voor in het huwelijksbootje'. De prins ging bijna compleet, maar dan ook compleet over zijn nek. 'Wat een gezeik. Ik wil wippen, man! Stevig van bil, weet je wel?' Hij deed het even voor ook, pakte een denkbeeldige struise blonde bij haar middel en ramde hem zo'n twintig centimeter in het weke vlees. Dat zou die bitch leren.
Gladjanus had een ander idee. Zijne Majesteit kon beter zelf het land in trekken. Mooi uit oogpunt van PR of zoiets. 'Cool', zei de prins. Hij had toch geen reet te doen.

Zo gezegd, zo gedaan. De RVD gooide er een campagne tegenaan van heb-ik-jou-daar. Holy smoke, ze wilden hem wel heel erg graag onder de pannen hebben, zeg. De Nike in kwestie hing op iedere abri van het land. Het hele focking STER-blok was één grote Nike-spot. Ze zetten zelfs een luchtballon in met de vorm van een sportschoen. Daaruit werden dan zakjes bruidsuiker gegooid naar de aanvankelijk nog nietsvermoedende burgers. Een paar hadden natuurlijk weer geen helm op en moesten met bebloede koppen naar het ziekenhuis. Daar kwamen dus Kamervragen van. Gaf niet, vond Gladjanus. Allemaal frie publiecietie. Nog nooit had de prins zo vaak de schouders opgehaald. Hij kreeg er warempel kramp van. Dat was nog niet het ergste. Want op een dag reed er zo'n flitsende cabrio voor en moest hij daadwerkelijk instappen.
'Mag ik niet op de motor?' kreunde hij.
'U weet best dat uw rijbewijs u ontnomen is, sinds eh...', zei Gladjanus vanaf de achterbank, daar waar eigenlijk een lekker wijf met dito tieten hoorde te zitten. 'Bejaarden genoeg', mompelde de prins die liever niet aan zijn aanrijding met een rolstoel herinnerd wilde worden, al had het bewuste besje nog een alleszins fraaie salto gemaakt voor ze op het wegdek te pletter stortte.

Het doorknippen van lintjes was by far opwindender dan wat hij nu moest doen. Alleen de eerste dag al schoof hij de Nike om 1.435 stinkende, walmende, meurende poten waarvan de meeste nog roodgelakt waren ook. Als hij ergens een hekel aan had, dan was het wel rode nagellak. Volgens zijn therapeut omdat blauw bloed van nature anticommunistisch was. Onzin, hij hield gewoon van puur natuur, weet je wel.
's Avonds was hij bekaf. Zoiets als na een avondje stappen maar dan echt.
'Kijk dan, ik ga dood, man!' Gladjanus was niet onder de indruk. 'Het gaat fantastisch, Majesteit. SBS6 zendt het laif uit en ook de andere netten zitten er bovenop. Praim taim! De kijkcijfers schieten door het plafond. Zijne Majesteit is nog nooit zo populair geweest!'
'Populair, my ass', zuchtte de prins. 'Ik heb vandaag alleen maar doorzonwoningen gezien. Dat ze daarin willen wonen, trouwens. Mijn konijnen leven nog beter, tenminste, als ik ze zou hebben. Ze was een punker, man. Hoe vaak moet ik dat nog zeggen? We zoeken op de verkeerde plaatsen. Kraakpanden, die moeten we hebben!'
'Ik verzeker u dat we haar zullen vinden, Majesteit', zei Gladjanus.

Ze vonden haar niet, niet de volgende dag en ook niet de dag daarop. Tegen die tijd had de prins schaapachtig glimlachend bedacht dat hij voor het eerst in zijn leven aan het werk was en meteen spijt gehad als haren op zijn hoofd dat hij die no good-Nike niet meteen had weggesodemieterd. Werken? Dat deed het klootjesvolk om met belastingcentjes in zijn levensonderhoud te voorzien terwijl ze hem er nog dankbaar voor waren ook. Nee, de prins wist het zeker, hij was in de hel beland.

'Zullen we vandaag eens stout doen?' vroeg Gladjanus. Hij lachte zoals de prins Hannibal Lecter had zien doen in de film 'The silence of the lambs'. Die had hij moeten zien in de tijd dat de Oranjemafia nog dacht dat hem cultuur kon worden bijgebracht. De prins was moe. Doodmoe. Toch waren het niet zozeer de prins' gedachten als wel zijn reflexen die ervoor zorgden dat hij als bij toverslag nog meer aan de zwaartekracht toegaf en bijna in de lederen bekleding verdween.

Reden ze daar door een met lindebomen omzoomde laan, kreeg de cabriolet een klapband, hetgeen volgens de fabrikant niet meer dan eens in de 1.067.988 kilometer hoorde te gebeuren (alsof iemand ooit zo lang in die kutauto's bleef rijden!). What the heck? Het gebeurde gewoon. De schrijver wilde het en naar diens pijpen hebben lezers uit de aard der zaak te dansen. So be it, soit, het zij zo.

Pang! De prins keek er niet eens van op. Hij dacht namelijk aan Chianti met mensenlever. Maar Gladjanus had zich, vanaf zijn positie op de achterbank langs de anoniem te blijven chauffeur tussen het rem- en het gaspedaal weten te wringen. Exact 13,72 meter verder kwamen ze tegen de stoeprand tot stilstand.

Als uit een droom ontwakend, keek de prins op. Hij wist sinds heel, heel kort dat hij in werkelijkheid kannibaal was. Stond daar... dat. Een ander aanwijzend voornaamwoord was er niet voor. Het was blond. Daar was alles mee gezegd. Een matras waaruit wat stro stak. En ze had die ene Nike aan. De andere voet was bloot, ontstellend bloot, zo'n bloot waarvan je, als je vrouw erbij is, vlug wegzapt. Ze stak die blote, die ontstellend blote voet uitnodigend uit. Wiebelende tenen. Vijf dansende worstjes. Vuurrood gelakte nagels. Ko - ontzettend - lere, ty - verschrikkelijk – fus, dat ontbrak er nog maar aan.
'Maxima', hijgde ze. De prins verstond het verkeerd. Hij dacht dat hij niet verder in de problemen kon raken... en hij had gelijk. 'Een teef in een mantelpak!' schreeuwde hij. Om zijn lippen verscheen schuim.

Het laatste dat de 5,6 miljoen kijkers vernamen die op de bewuste avond hadden afgestemd op het programma 'De Droom van de Kroon', vlak voor de uitzending om zogenaamd technische redenen abrupt werd onderbroken, was een langgerekt 'nee!' De RVD zou desgevraagd beweren dat de stem toebehoorde aan een overspannen medewerker die, de oplettende lezer raadt het al, niemand minder was dan Gladjanus. Maar wij weten beter. Dit is immers een sprookje. Zij leefden dus nog lang en gekunsteld, sorry, gelukkig.