'Nogkeer'

'Hoe denkt u dat het is om dag in, dag uit in een persoon te moeten kruipen die alles, het maakt niet uit wat, als een feest beschouwt? Wat ik ook doe, er staat altijd een grijns op mijn masker getatoeëerd. Wie ik ben, is onbelangrijk. De kijkers, baby's en peuters dus, en hun overspannen ouders niet te vergeten, willen blijheid, want dat was hen beloofd, en ik bedien ze op hun wenken. Dat wil zeggen dat ik, als het script erom vraagt, wild met mijn armen en benen beweeg. Soms maak ik zelfs een dansje. Tjonge, wat is het leven leuk.'

Twee uur eerder, Trafalqar Square. Het wemelt er niet alleen van de duiven. Ook zijn er tot op de tanden bewapende ME-ers te zien. In een kring staan ze, rond een persoon in een groen pak met een merkwaardig uitsteeksel.


'Er zit een spriet op mijn hoofd. Ik heb nog steeds de hoop dat het een antenne is die in verbinding staat met de ene of andere hogere macht. Het is nu twee jaar geleden dat ik cum laude aan de toneelacademie afgestudeerd ben. De docenten waren lyrisch over mijn acteerprestaties.'

'Auditie na auditie heb ik gedaan. Ik heb de houtschilfers van de planken gespeeld, maar ik kwam nergens aan de bak. Uiteindelijk kreeg ik dit baantje. Gelukkig ziet niemand wie Dipsy speelt. Ik dus. Er zijn geen woorden voor de schaamte die ik voel. God, wat hoop ik dat die hogere macht eindelijk ingrijpt en me uit mijn lijden verlost. Ik, met mijn talent!'

Drie uur eerder. In studio 17 van de BBC komt men er langzaam achter dat Noo-noo, de stofzuiger, de rode spetters niet weg gaat krijgen. De resten van Lala zitten overal op de toetjesmachine. Dipsy is intussen verdwenen, niemand weet waarheen.

'Heeft u wel eens goed naar die toetjesmachine gekeken? En geluisterd vooral? Laten we eerlijk zijn. Misschien is het pedagogisch hartstikke verantwoord, maar in wezen is het gewoon een heel onsmakelijk gebeuren. Met die scheetgeluiden erbij. Roze drab, dat krijg je te zien. Bah. En denk maar niet dat het om de inhoud gaat. Onze doelgroep gaat het om de kleur, yes Sir en tralala. Roze, for God's sake. Nou, niet met mij, ik ben verdomme een acteur.'

Vier uur eerder. In de kleedkamer trekt een uitzendkracht een geel pak aan. 'Je moet toch wat,' zegt ze, 'Teletubby, call center agent, wat maakt het uit?'

'Achteraf was het die grijns, in combinatie met de scheet die de toetjesmachine liet. Ik ontplofte. Plotseling pakte ik haar vast, voor het oog van de camera, zo hard als ik kon. Ze had het kunnen stoppen. Maar dat deed Lala niet, want ze hield zich keurig aan het scenario. Is het gek dat ik haar in de toetjesmachine heb gestopt? Ze vroeg er zelf om.'


Ep Meijer, juni 2009.
Deze tekst is auteursrechtelijk beschermd.