Mensen vragen me nogal eens: 'weet je wel waar je aan begint?' Ik antwoord dan altijd dat een goede voorbereiding alles is. Werkelijk niets is aan het toeval overgelaten, kosten noch moeite zijn gespaard. Ik heb onder begeleiding gestaan van de beste coaches, ik heb een speciaal ontwikkeld trainingsprogramma doorlopen, ik ben op hoogtestage geweest in Mexico, waar ik mijn tanden heb gescherpt aan de kraterrand van de Popocatépetl. Er zit zelfs een diëtiste in mijn team, kunt u nagaan.
Ja, hoog is het natuurlijk wel. Hoger gaat zelfs niet, tenminste, nog even. Maar wat maakt dat uit? Een berg is een berg, zeg ik altijd maar, ook al heet die nog zo Everest. What goes up, must come down. Die zuurstof is dan ook nergens voor nodig. Trouwens, hoe moet je eten met een masker op? Nee, deze jongen gaat puur natuur naar boven.
Bang voor de zone des doods ben ik niet. Het boeit me niet dat ik statistisch gezien een kans van 1 op 8 loop om op de flanken van de hoogste berg ter wereld het loodje te leggen. Het geheim zit hem in een goed ontbijt. Dat vindt u grappig? Het ontbijt is de meest onderschatte maaltijd ter wereld, meneer! Laat me u vertellen dat de motor op gang moet komen voor hij in staat is om toeren te maken. Zonder stevig ontbijt kan ik het wel schudden, want dan heb ik op de top niet genoeg eetlust.
Wees nou eerlijk, het wordt tijd voor een frisse wind in de Himalaya. Op Discovery en National Geographic word je doodgegooid met documentaires over de Mount Everest. Samen spelen is samen delen. Nu is het de beurt aan de K2. Moet u zich eens in denken hoe dat is voor een berg, altijd maar onder die gehate 2 gebukt gaan! Je zou er een complex van op lopen, zeker als er zich ook nog meidengroepen mee gaan bemoeien. Gelukkig gaat deze jongen er wat aan doen.
Hoe ik het ga aanpakken? Met bestek, dat staat wel vast. Het is toch op grote hoogte, hè, dus alles is stijf bevroren. In het begin zal het even lastig zijn, vooral met slikken. Met wat happen sneeuw komt dat vast wel goed. Als ik eenmaal op gang ben, houdt niets me meer tegen en blijf ik eten. Wat ik niet lekker vind, spuug ik gewoon uit.
U kunt nu wel met uw hoofd gaan zitten schudden, maar het is toch echt waar. Als u me niet gelooft moet u maar eens gaan kijken bij de St. Pietersberg nabij Maastricht. Daar is geen berg meer, zegt u? Klopt, ik heb er de afgelopen week dan ook getraind.
Ep Meijer, juni 2009.
Deze tekst is auteursrechtelijk beschermd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten