Als je heel goed luistert, kun je het horen, doorgaans pal voor sluitingstijd: een koor van duizenden mannenstemmen. De bezitters van die stemmen hebben de kroeg verkozen boven het gezelschap van hun eega. Ze laten zich liever vollopen dan dat ze thuis het eeuwige gekijf aanhoren. Wat roepen ze dus, vlak voor de barkeeper hen de deur uitstuurt?
'Mijn vrouw begrijpt mij niet.'
Deze kreet behoort naast 'ken ik jou niet ergens van?' en 'kom je hier vaker?' tot het standaardrepertoire van de man.
Hebben we dan helemaal niets geleerd, heren? Laat me u, ter leering ende vermaack, ontvoeren naar de diepzee.
Op kilometers onder het wateroppervlak is het aardedonker. Het valt niet mee om er voedsel te vinden, laat staan een partner. De duivelsvis heeft wel een heel bijzondere manier gevonden om het voortbestaan van de soort te garanderen. Het mannetje wordt geboren met een merkwaardig uitstulpsel op de neus. Het is een soort antenne die feromonen opspoort. Om te voorkomen dat het mannetje toch zijn eigen gang gaat in het donker, sterven zijn spijsverteringsorganen af zodra hij volwassen is. Om te overleven, moet hij wel een vrouwtje vinden.
Als dat gelukt is, 'bijt' het mannetje zich met het uitstulpsel vast aan de onderkant van het vrouwtje. Meteen houdt zijn hart op met kloppen, want vanaf nu maakt het lijf van het mannetje deel uit van dat van het vrouwtje. Uiteindelijk blijft van het mannetje niets anders over dan een karkas met een spermazakje waarover het vrouwtje naar believen kan beschikken.
Kortom, mannen, laten we ophouden ons te beklagen over het onbegrip van onze wederhelften. Het is niet de bedoeling dat ze ons begrijpen, het gaat om ons zaad. De rest is opsmuk.
Ep Meijer 2009.
Deze tekst is auteursrechtelijk beschermd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten