Nog belangrijker dan de Tour de France was de Toer-de-broer. Mijn broers en ik kozen van iedere ploeg één renner. Per etappe konden er punten verdiend worden. Het ging er eenvoudig om welke renners er bij de eerste tien zaten. Het eindklassement telde ook als etappe, maar dan dubbel.
In 1996 leken de ploegen van mijn broer Koen en mij als twee druppels water op elkaar. Maar er was een verschil. Bij Telekom had ik voor het zekerheidje Zabel gekozen, Koen had op Riis gegokt, een Deense knecht die het jaar daarvoor schijnbaar bij toeval op het podium was beland.
Het was stuivertje wisselen aan de kop van het klassement van de Toer-de-broer dat jaar. Iedere etappe weer zat ik op het puntje van mijn stoel. Erik Zabel was in een bloedvorm en leek de groene trui voor het grijpen te hebben. Wanneer de sprinters ook maar een klein kansje hadden, zat hij erbij. Bovendien won hij twee etappes, goed voor tweemaal de maximale score van 20 punten! Heerlijk was het dan om Koen een mailtje te sturen, met alleen maar letters z die samen een hele grote Z vormden. Intussen liet ook Bjarne Riis zich niet onbetuigd. In bergetappes stond er geen maat op hem. Al gauw zat het geel vast om zijn schouders. Koen nam wraak en stuurde me een gigantisch mailtje met ‘Riis is een reus!’
Dat was hij waarlijk. In de Alpen en de Pyreneeën geselde de Deen haast sereen een onmenselijk verzet. Hij keek niet eens naar zijn concurrenten, hij negeerde ze uit het wiel.
Al met al had de zege van de knecht Bjarne Riis in de Tour de France van 1996 iets van een jongensboek. Hoe een dubbeltje toch een kwartje werd.
Zabel won trouwens de groene trui. Met overmacht. Maar ja, daar krijg je geen punten voor in de Toer-de-broer. Koen schreef de editie van 1996 met afstand op zijn naam. Het eindklassement telde immers dubbel.
Eigenlijk had mijn jongste broer Lasse moeten winnen, want zijn keuze uit de Telekom-ploeg van 1996 was Jens Heppner en die heeft het gebruik van epo nog niet bekend, in tegenstelling tot Bjarne Riis en Erik Zabel. Gefeliciteerd, bro, met terugwerkende kracht.
In mijn wielerthriller De Vlucht is ook sprake van een wondermiddel, een vorm van doping die niet op te sporen valt. Er is alleen een probleem: dit wondermiddel zit letterlijk en figuurlijk tussen de oren.
Bestellen? Klik hier.
Laat een REACTIE achter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten