Wel eens van Michelangelo gehoord? Nee, niet de nieuwste parfum voor mannen van Cacharel, maar een beroemde kunstenaar van lang, lang voor GTST. Hij beweerde dat de standbeelden die hij maakte, er al lang waren. Ze sluimerden in het marmer. Het is aan de beeldhouwer om ze te bevrijden.
Zo is het ook met boeken. Ze zijn er al, je hoeft ze alleen maar op te schrijven. Meer dan een doorgeefluik is een schrijver eigenlijk niet.
Maar...
Michelangelo zei er niet bij hoe zwaar het is, hoe je, ondanks het brute geweld dat er bij te pas komt, heel behoedzaam moet zijn met je instrumenten. Hij zei er evenmin bij dat het jaren van je leven kan kosten en vergat ook te vermelden hoeveel moed ervoor nodig is om de beitel te hanteren. Het materiaal is namelijk zo weerbarstig dat iedere houw een gevecht is, letterlijk, met het marmer, maar vooral figuurlijk, in het hoofd van de kunstenaar. Wat als je te hard slaat?
Er zijn veel mensen op Hyves die denken dat ze een boek moeten schrijven, aangemoedigd door vrienden zonder enige kennis van zaken, vrienden die eigenlijk alleen maar op hun beurt aardig en geweldig gevonden willen worden. Ze gaan hun gang maar. Ze mogen zich gerust ook 'auteur' noemen zodra ze hun boek in eigen beheer uitgegeven hebben. Ik hoop zelfs voor ze dat ze meer dan de 23 exemplaren verkopen die ik van mijn in eigen beheer uitgebrachte boek verkocht heb, ondanks een live-optreden bij Sjors Fröhlich in Cappuccino op Radio 2.
Een boek schrijven is als de Sahara in wandelen. Naakt, zonder water. Je weet dat er geen weg terug is, je moet verder, wat er ook gebeurt, welke eisen de dagelijkse werkelijkheid ook aan je stelt. Het boek dat geschreven moet worden, is sterker dan honger, dorst of armoede, het overstijgt alles. Intussen verkeert de schrijver in een roes. Iedere vezel in zijn lichaam smeekt niet alleen om water, eten en schaduw, maar vooral om meer van het boek. Want als hij schrijft, voelt hij de honger, de dorst en de hitte niet meer. Dat komt pas als hij zijn pen even neerlegt, omdat hij, na het uren te hebben uitgesteld, toch echt naar de wc moet. Dat is niet het enige dat hij moet. Slapen, dat is ook een noodzaak. Maar naarmate het boek vordert, brengt hij steeds minder uren op het matras door. Hoe anders ooit uit de woestijn te komen?
Onlangs gebeurde het me opnieuw, na een postnatale depressie die maanden heeft geduurd. Ik stuitte op een brok marmer en zag het standbeeld meteen al haarscherp voor me. Even snel besefte ik wat voor een gevecht me wachtte, want het marmer in kwestie was gevaarlijk broos. Alles wat ik aan vakkennis bezit, zal ik nodig hebben om er een geheel van te maken. Maar ik heb diep ademgehaald en ben de Sahara ingewandeld, ook al weet ik dat me ditmaal pas echt de hel wacht.
Over een tijdje in de boekhandel: 'De verboden woorden.' Het gaat over de liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten