Intussen in de winkel

'Dag, ik wil graag een zakje met ongemakkelijke stilte.'

- U treft het niet meneer. De ongemakkelijke stilte is uitverkocht. Kan ik u misschien een plezier doen met een blikje gewapende vrede? Vers ingevlogen vanuit de voormalige Oostbloklanden!'

'Nee, dank u. Ik had me juist zo op ongemakkelijke stilte verheugd. Heeft u niet iets wat erop lijkt?'

- Ik heb nog wel wat hinderlijke aanwezigheid staan. Maar onder en ons gezegd en gezwegen komt die uit Zwambezi. Nou, dan weet u het wel.'

'Juist ja. Een treetje ongevraagd advies dan?'

- Helaas, meneer. Dat mogen we alleen aan vaste klanten verkopen.'

'Wat is dit voor winkel? U wilt mij toch hopelijk niet met lege handen laten vertrekken?'

- Wacht, ik heb het. Iets dat al jaren onder de toonbank ligt te wachten op die ene klant. Alstublieft meneer, een doos vol onbestemd verlangen.'

'Wauw. Dat heb ik ergens altijd al gewild.'

- Wilt u er een papiertje omheen of neemt u het zo mee?'

'Laat ons aan het milieu denken. Ik steek het wel onder mijn arm.'

- Wat u wilt, meneer. Veel plezier ermee!

'Plezier?'

- Niet op voorraad meneer, maar ik kan het wel voor u bestellen.'

Toeval bestaat (niet)

Om de laatste hand te leggen aan Geluk voor Gevorderden sloot ik mezelf een week op in een vakantiehuisje hoog boven de Moezel. Als het donker werd trokken de auto's morseseinen op de weg langs de rivier. Overdag verkende ik tussen het schrijven en schrappen door de omgeving, samen met Tim, mijn oude trouwe zwarte labrador. Hem heb ik trouwens vereeuwigd in het boek. Al na een paar hoofdstukken zwemt hij zijn dood tegemoet. De dood. Die is alomtegenwoordig in Geluk voor Gevorderden. Dat was al zo voor ik aan de Moezel arriveerde, laat dat duidelijk zijn. Maar die week was het alsof de werkelijkheid me nog even wilde inpeperen hoe het echt zat.

Eerst kon ik me nog in een boek wanen, want de bossen leverden fantastische decorstukken: een fort van de Kelten die het hier nog tegen de Romeinen hadden opgenomen, een gigantische muur rond het vakantiepark zelf, duizend jaar geleden aangelegd door duizenden dwangarbeiders en ambachtslieden. Honderden lieten het leven. Voor niets. Net voor de muur af was, werd een verdrag gesloten en was het ding nutteloos. Tweeduizend jaar geschiedenis. Daar zat ik bovenop en schaafde aan het boek tot ik een ons woog.

Toen ging de telefoon. Moep ofwel mijn moeder. Ze wilde me niet ongerust maken, maar ze had een TIA gehad, een soort kleine hersenbloeding. Natuurlijk was ik wel ongerust. We hebben ongeveer een half uur gepraat voor we op konden hangen. Synchroniciteit. Dat woord bleef de dag daarop maar opduiken tijdens de wandeling naar het Keltenfort. Het boek draaide juist om het gebrek daaraan, ik wilde duidelijk maken dat alles om toeval draaide, dat iedere poging om er zin in te ontdekken even futiel als ridicuul was. Het kon toch niet de bedoeling zijn dat ik uitgerekend op dat moment de samenhang ontdekte?

Die avond regent het pijpenstelen aan de Moezel en zit ik met Donald Manchester Washinton in het internaat en dat is geen pretje, want nergens is hij zo alleen als in het internaat. Ineens jankt Tim. Het is geen droomjank, dit is pijn. Ik kniel bij hem neer en zie hoe zijn ogen door de kassen rollen. Hij wil opstaan, maar hij lijkt verlamd en hij blijft janken, zachter nu, nog zieliger.

'Tim!' roep ik, 'Tim!'

Via zijn ogen heb ik contact met hem. Hij wil dat ik hem help, maar ik kan niets anders verzinnen dan hem aaien en hem roepen. Ik schud het hoofd en knijp een traan weg. Eerst mijn moeder, nu mijn hond.

De volgende dag is het blijven regenen. Tim leek blij dat ik hem telkens maar vijf minuten uit liet. Hij sliep het liefst, dartelde niet meer voor me uit, maar sukkelde als een oude man achter me aan. Het boek was van dertig pagina's dunner toch weer twintig pagina's dikker geworden. Een kwestie van balans.

De laatste dag was een cadeau. Zonovergoten kon ik langs nog lege cohorten wijnranken de meanderende Moezel in het dal zien, waar speelgoedbootjes een omgekeerde V in het water schreven. Tim liep zowaar weer achter stokken aan. Het was volbracht, mijn boek was af, na zeven jaar werk.

Tien jaar later. Tim is al heel lang dood en mijn moeder heeft Alzheimer. Via Google stuit ik op een lovende recensie van Geluk voor Gevorderden in de Standaard. De groei van de hoofdpersoon wordt indrukwekkend genoemd en de periode in het internaat 'een bijzonder grappige episode'. Tot slot voorziet de recensent geen kassucces, want 'te Angelsaksisch van inspiratie'. Ik glimlach. Om uit één van de bestsellers van Donald Manchester Washinton te citeren: 'Laat je niet uit het veld slaan door tegenslagen. Draai het om, maak er meevallers van!'

Armstrong & Armstrong

'De Armstrongs zijn nogal in het nieuws. Lance worden zijn zeven Tourtitels ontnomen en daags daarop overlijdt Neil. Wat denkt u, toeval?' – Eh. Lens, Niel? Hihi!' 'Lance en Neil Armstrong, inderdaad.' – Armstrong? Dat betekent toch sterke pik? Hihi!' 'Dames en heren, ik presenteer u met trots Waltraut Katzenjammer, de vrouw die in 371 pornofilms heeft opgetreden, de vrouw die de zus is van u weet wel, de vrouw die Britt naar de kroon steekt als het erom gaat een tikkeltje te spontaan te zijn, de vrouw ook die een even stormachtige als turbulente liefdesaffaire achter de rug heeft met ir. Sicco deQuadsteniet, de man die nadrukkelijk wordt genoemd als onze chef de mission in Rio. Uw applaus! Mevrouw Katzenjammer. Of mag ik mejuffrouw zeggen? Als ik zeg, de eerste man op de maan, voor het eerst in de geschiedenis zeven maal op rij de Tour de France winnen. Neil en Lance Armstrong. Gaat er dan echt geen belletje luiden?' – Met een tweeling is best lekker, er gaat niets boven een DP, zeg ik altijd maar, hihi!' 'Goed dan. Over naar Sicco, sorry, ir. Sicco. Er is een vraag die onze kijkers uit de slaap houdt. Hoe is hij nu in de dagelijkse omgang?' – Hihi! Weet u wat het is? Ik kan maar drie dingen tegelijk onthouden. ir. Sicco heeft me ingeprent dat ik in dit geval naar mijn advocaat moet verwijzen.' 'Wacht even. Dus er zijn drie steekwoorden die ik moet zien te vermijden.' – Steekwoorden, hihi! Zijn dat een soort dildo's?' 'Terzake, mejuffrouw Katzenjammer. Hoe was Sicco, sorry, ir. Sicco in bed?' – De hemel, hihi! Eén keer bleef ik maar klaarkomen. Bij de vierde en vijfde keer squirtte ik. Vet, joh!; 'Juist ja. Daar gaat uw advocaat duidelijk niet over. Maar is het waar dat hij in werkelijkheid de macht over het vaderland wil overnemen?' '– ir. Sicco? Hihi! Welnee joh. Het is zo'n schat. Geloof me, hij wil alleen maar Olympisch van bil.' 'En met deze geruststellende woorden nemen we afscheid, lieve dames en heren. De volgende keer in dit theater: Freddy Corsaris met zijn verbazingwekkende dansende pissebedden en ook boer Krelis over zijn Leopard II-tank. Komt dat zien!' Prijsvraag: Wat zijn de drie dingen die Waltraut Katzenjammer maximaal tegelijkertijd kan onthouden? Goede oplossingen worden vorstelijk beloond.

Bij de dood van Neil Armstrong

It's a giant shock to mankind, but a small step for a man.

Exclusief interview met het Higgs-deeltje

Allen hebben wij de afgelopen dagen aan de buis gekluisterd gezeten. Heel de wereld hield de adem in. Maar ik heb goed nieuws. Vanavond hebben speciale troepen het Higgs-deeltje weten te bevrijden uit de handen van de ontvoerders. Het is ongedeerd en het is hier, dames en heren, live in de uitzending. Graag een warm applaus voor... Het Higgs-deeltje! 'En? Een beetje bijgekomen?' – Wat zal ik zeggen? Ik heb er niets van gemerkt.' 'Dat levert me een mooi bruggetje op. Wij hebben nooit iets van u gemerkt. Hoe is het om ineens ontdekt te zijn na al die miljarden jaren?' – Om eerlijk te zijn merk ik geen verschil.' 'Niet?' – Nee. We houden de boel bij elkaar. Zoals altijd.' 'Waarom eigenlijk?' – Ik heb werkelijk geen flauw idee.' 'Kunt u ons echt niets meer vertellen?' – Het spijt me, ik ben slechts een klein radertje in een veel te groot geheel.' 'Te groot, zegt u?' – Inderdaad. Alles wat ik u kan verklappen is dat het om de samenhang gaat. Maar hoe het precies in elkaar steekt?' 'Mooi is dat. U laat ons met vraagtekens achter.' – Nee hoor. Ik raad jullie aan om het beproefde recept toe te passen. Benoem het onbenoembare met Allah, Boeddha of God, voor mijn part. Dan hoef je er niet meer over na te denken.' 'Nou, nou. Een beetje meer respect voor religie mag best.' – Mijn excuses, ik wil niemand op de tenen trappen. Wat ik bedoel is dat jullie er vrede mee moeten leren hebben dat de waarheid een geheim is, hoeveel verkenners er ook naar Mars gaan. Het grote waarom zal altijd een raadsel blijven.' 'Kortom, u kunt ons ook niets wijzer maken.' – Ach weet u? Het is zoals het is.' 'Juist ja. Over naar onze volgende gast, de even gewiekste als lieftallige Waltraut Katzenjammer, u weet wel, de zus van. Na de reclame klapt ze uit de school over haar tijd met ir. Sicco deQuadsteniet. Mis het niet!'

In tijden van verkiezingen is alles toegestaan

Het zat kabouter Plompzak niet mee. Eerst had hij de naam van zijn beweging al moeten wijzigen. Wat kon er nou tegen zijn op Erg Goede Partij (EGP)? Te suggestief, vond de Kiesraad. Nu was het dus Bij Nader Inzien Toch Niet Zo'n Erg Goede Partij (BNITNZEGP). Gelukkig paste dat nog net op een stembiljet. Intussen had de concurrentie niet stil gezeten. De Partij voor Autochtone Kabouters (PvAK) beloofde een muur rond het bos en Bange Kabouters '69 (BK'69) schermde met een puntmutsenforfait. Kabouter Plompzak zuchtte diep. Maar wat was dat? De grond begon te dreunen. Ja hoor, daar kwam kabouter DD aan, penningmeester en secretarieel medewerker van de BNITNZEGP, verwoed waggelend met haar imposante derrière. Vanaf zijn paddenstoel had kabouter Plompak prima zicht op het zwarte gat dat ergens diep in het decolleté sluimerde. Ineens wist hij het. In tijden van crisis denken kabouters alleen maar aan beukennootjes. Nu kon hij natuurlijk bij het stemlokaal gaan staan en iedereen die hem koos een zakje geven. Maar dat mocht niet. 'Hé DD!' riep hij. Ze keek op. Haar boezem maakte een sprongetje, terwijl de vlechten aan weerszijden de maat aan leken te geven. 'Als je maar niet denkt dat ik alweer de afwas voor je doe,' bromde ze. Kabouter Plompzak glimlachte triomfantelijk. 'Wat nou afwas? Ik ben eruit, ik beloof gewoon duizend beukennootjes voor iedereen, de volgende lente!' 'Zoveel beukennootjes zijn er niet eens,' schamperde kabouter DD. 'Who cares?' zei kabouter Plompzak. 'Dat zien we na 12 september wel.'

Een hoogst noodzakelijk Post Scriptum

Vergeeft u me dat ik me nogmaals meld, ditmaal niet vanuit Londen, maar vanuit het idyllische Pinksteradeel, mijn woonplaats. Er is in de media inmiddels zoveel commotie ontstaan rond mijn persoon dat ik wel in het geweer moet komen. Tijd voor duidelijkheid, dames en heren. Punt 1. Het is pertinent onwaar dat ik mij na de sluitingsceremonie met de stokjodeldames in de slaapverblijven van het Olympisch Dorp heb opgehouden. De waarheid is dat ik de hele nacht met Baby, Ginger en Posh heb doorgebracht, in de Presidential Suite van het Savoy om precies te zijn; Scary en Sporty deelden overigens een tienbeurter. Punt 2. De Nederlandse sierbrei-equipe kampeert niet in mijn achtertuin, maar bij mijn buurman boer Krelis. Punt 3. In tegenstelling tot wat de Telepost beweert, leg ik geen eieren. Evenmin heb ik 17 langbenige secretaresses bezwangerd tijdens mijn tijd als Directeur-Generaal van het Ministerie van Uitzonderingen. Zoals mijn trouwe lezers weten vervulde ik die functie bij het Ministerie van Oeverloze Zaken. Punt 4. Het gerucht als zou ik aan de verkiezingen mee willen doen onder de vlag 'Nationaal Belang' is volkomen uit de lucht gegrepen. Politieke ambities zijn mij vreemd, ik ben meer van de matrasakkoorden. Tot slot punt 5, de wat mij betreft meest delicate kwestie: niets, maar dan ook helemaal niets heb ik te maken met de ontvoering van het Higgs-deeltje. Vanuit Pinksteradeel, hopelijk voor het laatst, uw ir. Sicco deQuadsteniet

Jammerlijk falen

Als ik dit schrijf is de vlam bijna uit, dames en heren, de Olympische Spelen van Londen zijn zo goed als verleden tijd. Om het alvast duidelijk te stellen: ik behoor niet tot degenen die de polonaise inzetten vanwege de behaalde twintig plakken. Daarvan waren er namelijk slechts zes van goud. Zo vinden we het vaderland in de medaillespiegel terug op een even smadelijke als omineuze dertiende plaats. We hebben zelfs de woestijnstaat Kazachstan opnieuw moeten laten passeren! Hoogtepunten? Ikzelf heb er vele mogen beleven, gisternacht vooral in de kleedkamer met de ritmisch sliksters. Maar laten we eerlijk zijn, het is een blamage dat ons prachtige volkslied niet meer dan een schamele zes keer heeft geklonken. In Rio moet het anders. Maar hoe? De vaderlandsche jeugd lijkt de tucht te ontberen die nodig is om op het hoogste toneel uit te kunnen blinken. Maatschappelijk beschouwd is gamen belangrijker dan fatsoenlijk lichamelijk onderwijs. Vervuld met sombere gevoelens over de Olympische toekomst van ons vaderland, beëindig ik de verslaggeving vanuit Londen dan ook, niet na mijn kandidatuur te hebben gesteld om de komende vier jaar als chef de mission op te treden. Nu ga ik met uw welnemen even backstage met de Spice Girls. Vanuit Londen, uw ir. Sicco deQuadsteniet

Het summum van Olympisch genot

Soms, dames en heren, wordt zelfs een door de wol geverfde verslaggever door emoties overmand. Nee, ik heb het niet over de verrassende zege van de Mexicaanse teenworstelaars of de spannende halve finales bij het handenwringen. Vanmiddag was ik getuige van de finale van de ritmische spijsvertering. Als liefhebber van vrouwelijk schoon was ik met de vaderlandse paardenstaarten al ruimschoots aan mijn trekken gekomen. Dacht ik. Maar de gratie waarop de vooral Oosteuropese sportsters mij in de O2-Arena trakteerden, zorgde voor het summum van genot. Ze overtroffen elkaar niet alleen qua bevalligheid en lichaamsbeheersing, ook was hun slikvermogen indrukwekkend. Wat een devotie, wat een peristaltiek! Ik kon me niet bedwingen, dames en heren, zozeer was ik vervuld van een ongekende Olympische gloed. Vandaar dat ik nadien in de kleedkamer de proef op de som ben gaan nemen. Hier en daar blijkt, zelfs bij deze zeer vaardige atletes, nog een puntje op de i te kunnen als het om positiespel en ritmisch slikken gaat. Mocht u me vanavond missen in het Holland Heisa House, dan weet u waar ik ben. Vanuit Londen, uw ir. Sicco de Quadsteniet

Gemiste kansen

Dan heb je bij het puffen op kinderfietsjes twee man in de finale staan – en daarmee 25 procent kans op een gouden medaille – en resteert slechts de schande van een vierde en een vijfde plek. Hoe dit echec te verklaren? Voorbereiding is alles, dames en heren. Het puffen op kinderfietsjes is bij uitstek een sport waar je cool moet zijn. De uiteindelijke winnaar heeft zich voorafgaande aan het toernooi een week lang in een diepvrieskist opgesloten. Vandaar dat hij tijdens de voorrondes niet opvallend presteerde; hij moest nog ontdooien. Op die manier verspeelt het vaderland wel meer kansen op eremetaal. Wat te denken van magnetronwurgen? Onze landgenoot Arend-Jan Knijpgraag werd zoals dat heet knap vierde. Had hij maar een voorbeeld genomen aan de Georgiër Platski. Die ontbijt met anacondasap, bestrooit al zijn boterhammen met pythonpoeder en incasseerde het goud met twee vingers in de neus. Een atleet is wat hij eet, dames en heren. Nog een voorbeeld, gewichtslikken. Dankzij persoonlijke tussenkomst van president Poetin kunnen de Russen naar believen met de olifanten van de Moskouse Zoo trainen. In Londen bleken ze opnieuw onverslaanbaar. Willen we in Rio daadwerkelijk kans maken op het podium, dan zal dierenpark Amersfoort toch echt moeten gaan meewerken! Vanuit Londen, uw ir. Sicco deQuadsteniet

De overtreffende trap van valsspelen

Valsspelers heb je in soorten en maten. Zo zijn er deze Spelen natuurlijk alweer de nodige dopingzondaars tegen de lamp gelopen, waaronder de langzamerhand haast obligate Bulgaarse fluitketelstamper. Stimulerende middelen zijn nog tot daaraan toe, dames en heren. Er bestaan ook deelnemers die het valsspelen tot doel op zich verheven hebben. Men neme Wladimir Rotmow uit het verre Tadjikistan. Het viel al op dat hij bij het puffen op kinderfietsjes wat gezwollen aan de start verscheen. Hij had, voorafgaand aan zijn heat, de lucht uit de banden van al zijn concurrenten gezogen. Onze eigen Chantalle Bitterbloed dan. Zij saboteerde bij het figuurzagen op muziek de geluidsband van haar voornaamste concurrent, waardoor ineens niet AC/DC, maar Frans Bauer uit de speakers schalde. Maar het kan nog erger. Dames en heren, met trots presenteer ik u de overtreffende trap van valsspelen. Vandaag, in de North Greenwhich Arena. Heeft u zich al eens afgevraagd waarom het kunsthuppelen altijd en eeuwig door Taiwan gewonnen werd, met zelden vertoonde amplitudes? Welnu, het mysterie is opgelost. Hier de beelden. Kijk, daar zit-ie, op de tribune, een klein mannetje dat met iets wat op een smart phone lijkt, de zwaartekracht bestuurt. Vanmiddag drukte hij iets te hard, waardoor iedereen in de hal fluks het luchtruim koos. We mogen nog van geluk spreken dat het kunsthuppelen zich niet net zoals in Peking in de vrije natuur afspeelde. Vanuit Londen, uw ir. Sicco deQuadsteniet

Het gaat om goud, oelewappers!

Spanning genoeg, dames en heren, nu de Spelen de laatste dagen in gaan. Ondergetekende heeft nog kramp in het zitvlak van de shootouts bij het stokjodelen. Gelukkig bereikten onze dames de finale, maar wat scheelde het? Juist nu de eindstreep in zicht komt, is het van landsbelang om niet te verzaken. Daarom is het ronduit verwerpelijk om, zoals de afgelopen dagen herhaaldelijk is gebeurd, niet alleen in het Holland Heisa House, maar ook in de social media, te doen alsof zilver een hoofdprijs is. Tweede is tweede, met andere woorden, er is er één beter. Een dag van nationale rouw, dat is opportuun als we weer eens net naast de pot piesen! Laten we ons spiegelen aan een land als Kazachstan. Ruim 15 miljoen inwoners en voornamelijk in de woestijn gelegen. Maar wel mooi zeven medailles, waarvan zes goud, ergo de nummer tien van de medaillespiegel, twee plaatsen voor het vaderland. Niet voor het eerst, dames en heren, komt de wijsheid uit het oosten. Vanuit Londen, uw ir. Sicco deQuadsteniet

Het spel of de regels?

Goed, we hebben er twee gouden plakken bij, maar hadden we die niet stiekem al geteld? Elders op de velden heerste als vanouds de droefenis. Zo werd Edward Snottergok al in de eerste ronde uitgeschakeld. Datzelfde geldt overigens voor alle andere deelnemers, want niemand wist bij nader inzien hoe droefplukken gespeeld moet worden. In die categorie gebeurde er meer vandaag. Gaat u er maar eens goed voor zitten. Wat een groot hippisch festijn had moeten worden, liep uit op een complete chaos. Kijkt u even goed naar de beelden, dames en heren. We zien hier hoe de Costaricaan Arturo Losbollos paarden het publiek in slingert. Betreft het een nieuw Olympisch onderdeel? Welnee. Arturo is boos, heel boos, omdat de jury het gewaagd heeft zijn optreden te belonen met een alleszins magere 41,032 procent. Na afloop, toen de gemoederen enigszins bedaard waren, kwam juryvoorzitter Jim Hortsik met een verklaring. Onze vriend Arturo blijkt de spelregels niet helemaal goed begrepen te hebben. Hij drapeerde vellen met bladmuziek op de arena voor hij aan zijn kür begon. Dat is, aldus Hortsik, toch echt niet waar het paardenstapelen op muziek om draait. Vanuit Londen, uw ir. Sicco deQuadsteniet

De ballen eraf voor het vaderland

Nu de Spelen over de helft zijn, is een analyse gepast. Wat blijkt? De zwaar tegenvallende oogst aan medailles komt voor meer dan driekwart op het conto van vrouwen. Zo verwonderlijk is dat echter niet. Uit een recent onderzoek van de Blacademie van Luttelgeest blijken mannen last te hebben van hun hormonen. De zogenaamd sterke kunne is op genetisch niveau voortdurend bezig de lengte van het geslachtsorgaan te bewijzen. Dus willen mannelijke sporters per definitie een tikkeltje te graag, waardoor ze hun Olympische doel niet zelden voorbij schieten. Vrouwen daarentegen tonen op momenten dat het erom gaat wél de vereiste koelbloedigheid. De les is duidelijk, dames en heren. Ik heb het NOC dan ook voorgesteld om slechts vrouwen en euneuchen naar Rio af te vaardigen. Wil je als man naar de Spelen, dan gaan je ballen eraf. Je moet wat over hebben voor het vaderland, nietwaar? Vanuit Londen, uw ir. Sicco deQuadsteniet

Holland Heisa House

Dames en heren. Hoezeer ik ook van mening ben dat het hier om sport zou moeten gaan, moeten we het eerst over andere zaken hebben. In de social media circuleert een foto waarop te zien is hoe ondergetekende met zijn neus verdwijnt in het decolleté van een niet nader te noemen vaderlandse strandhapster. Volgens het onderschrift ging het er in het Holland Heineken House gezellig aan toe na het behalen van onze derde gouden plak. Dat is – het kan niet genoeg benadrukt worden – slechts ten dele waar. Inderdaad was het gezellig na Morani's goud op de 50 nanogram vrij, erg gezellig zelfs. Maar onder die foto zou iets anders moeten staan, namelijk: ir. Sicco de Quadsteniet zoekt het borrelnootje waarmee hij zojuist de ideale landing van een zweefploffer heeft willen voordoen. Waarom neemt hij dan geen ander borrelnootje? Omdat het schaaltje leeg was. En waarom wilde ir. Sicco persé dat ene borrelnootje? Omdat hij toevallig erge zin had in borrelnootjes, want hij is gek op borrelnootjes, vooral als ze naar borsten smaken. Dat en niets anders is de waarheid, dames en heren. Mogen we het dan nu weer over echte Olympische heldendaden hebben? Ik krijg een seintje van de eindredactie. Gelukkig, het mag. Dan ben ik tenminste de eerste van wie u het hoort. Later zal zich iedereen herinneren waar hij was en wat hij deed op het moment dat het nieuws bekend werd. Kan ik wat tromgeroffel op de achtergrond krijgen? Houdt u vast, daar komt-ie: het goud bij het onderdeel kuisheid is wederom naar de Maagdeneilanden gegaan. Vanuit Londen, uw ir Sicco deQuadsteniet

Rampetampen voor het vaderland

Nu de vaderlandse sierbrei-equipe op borgtocht is vrij gelaten, wil ik het met u eens niet over (het gebrek aan) medailles hebben. Nee, dames en heren, ik heb een verheugende mededeling: het lek is boven. Ik citeer uit een lijst met zogenaamd leuke wetenswaardigheden over de Spelen, die het organisatiecomité onder het journaille heeft verspreid om de reportages op te leuken. Let wel. Er wordt in Londen niet alleen 700.000 kilometer aan toiletpapier verbruikt (van hier naar de maan en terug), ook zijn 150.000 condooms in het Olympische dorp verspreid. 150.000, dames en heren. Met andere woorden, ruim 9 per deelnemer. Ervan uitgaande dat alleen mannen zo'n ding, eh, aantrekken, gaat de gemiddelde sporter tijdens zijn of haar verblijf in Londen 18,6 keer van bil. Well excuse me. Staat rampetampen soms ook al op de Olympische agenda? Ik dacht het niet. Het vaderland, diep door de crisis getroffen, heeft zich opgeofferd en iedere cent opzij gezet om de dames en heren sporters optimaal op dit evenement voor te bereiden. En wat krijg je als dank? Ze gaan een beetje liggen wippen. Over focus gesproken, geen wonder dat de prestaties zo tegenvallen. Meneer Botte, ik weet niet of u dit stukje in uw hoedanigheid als voorzitter van het IOC leest, maar ik heb wel een aardige toevoeging voor de Olympische agenda: kapotjeploffen. Vanuit Londen, uw ir. Sicco de Quadsteniet

Het maximaal haalbare

Laten we na een dag vol andermaal louter teleurstellingen één ding afspreken, dames en heren: het maximaal haalbare is niet de vijfde of vierde plaats noch is het een bronzen plak: het maximaal haalbare is goud. Dat is het eremetaal dat wij van onze atleten eisen. Laat ons immers niet vergeten op wier kosten zij in Londen verblijven. We willen iets terug voor onze, in tijden van crisis extra kostbare belastingcentjes! Mijn excuses, dat moest me even van het hart. Over tot de orde van de dag. Er is vandaag Olympische geschiedenis geschreven. Met hoofdletters. De Amerikaan Bibber Johanson heeft voor de vierde maal in successie het onderdeel hoogtevrees op zijn naam geschreven. Bij de prijsuitreiking laat hij wederom verstek gaan, omdat het IOC nog steeds weigert hem met een parachute op de hoogste tree toe te laten. Van zulke Olympiërs kunnen wij alleen maar dromen, landgenoten. Wij moeten het doen met een Anky Messcherp, één van onze gedoodverfde medaillekandidaten, die morgen namens het vaderland in het strijdperk treedt om de titel in de automutilatie te betwisten. Wedden dat ze al tijdens de voorronde de verkeerde arm amputeert, net als in Helsinki, tijdens het WK? Een karrenvracht medailles is ons beloofd. Gelooft u er nog in? Vanuit Londen, uw ir. Sicco de Quadsteniet

Het is niet alles goud dat er blinkt

Met twee bronzen plakjes tot nu toe is er vandaag natuurlijk maar weinig om over naar huis te schrijven. Gelukkig vallen er elders op de velden genoeg prestaties te noteren die ons Olympische hart sneller doen slaan. Wat bijvoorbeeld te denken van het optreden van Kim Fok Yu, de enige deelnemer die het dwergstaatje Simblabla naar Londen heeft gestuurd? Zelf zal hij zich bij het tobbepletten waarschijnlijk weinig kansen hebben toegedicht. Maar omdat alle concurrenten bij de laatste hindernis ten val kwamen, kon vriend Kim geschiedenis schrijven en zijn land het eerste goud ooit schenken. Naar verluidt is het openbare leven in het 700 inwoners tellende Simblabla geheel tot stilstand gekomen. Tja, dan waren er vandaag de eliminatierondes in het harakiri, wat mij betreft altijd het hoogtepunt van de Spelen. Wat een passie hebben we gezien, wat een strijd! Vanwege bloedverlies bereikte geen van de deelnemers uiteindelijk het podium, maar een kniesoor die daarover klaagt. Soms is meedoen gewoon belangrijker dan winnen. Laten wij ons ook maar aan dat aloude motto vastklampen in deze voor het vaderland zo teleurstellende dagen. Vanuit Londen, uw ir. Sicco de Quadsteniet

Brons is een klap in ons gezicht

Als je op goud hebt gerekend is een bronzen plak natuurlijk een klap in je gezicht. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de aandacht vandaag vooral ging naar een incident op Trafalgar Square. In een poging de pechduivel te bezweren, probeerde een groepje atleten uit Lusanda hun jongste hordenverfster te offeren. De argeloze toeschouwers dachten dat het om een wedstrijd uit het kunstbarbecuen ging en moedigden de sporters luidkeels aan. Enkele passerende juryleden staken zelfs bordjes met bewonderende scores in de lucht. Het IOC heeft bij monde van voorzitter Zack Botte furieus gereageerd. In een verklaring heet het dat – en ik citeer nu – het vanzelfsprekend niet de bedoeling is dat mensen naar sport kijken zonder dat ze voor een kaartje betaald hebben. De Olympische Spelen vinden in de stadions plaats en niet daarbuiten. Wat de raddraaiers uit Luanda betreft tenslotte: die bevinden zich reeds in het vliegtuig naar huis. Want, zo schrijft meneer Botte, het is algemeen bekend dat mensenoffers pas na zonsondergang toegestaan zijn. Vanuit Londen, uw ir. Sicco de Quadsteniet