Het is donker in het trappenhuis, erg donker. Een veel te smalle trap wentelt zich om een lichtvlek heen omhoog. Hoe krijg je hier in hemelsnaam een tweezitsbank omhoog?
Gelukkig, ik vind een lichtknopje. Alhoewel? Nu wordt zichtbaar wat ik liever niet had gezien: de driedubbele sloten op de deuren, de versleten deurmatjes, de afbladderende verf, het gebrek aan kleur, de algehele vaalheid. In dit trappenhuis zou zelfs Erica Terpstra depressief worden.
Phew, ik ben boven. Hijgend ontdek ik waar de lichtvlek beneden in het trappenhuis vandaan kwam: er ligt gegolfd glas op het dak. Zo te zien is het al jaren niet meer schoongemaakt. De zon wordt gefilterd door mos en verft de overloop van de vierde etage junglegroen. Waar is nummer 35-E, het appartement dat mij toegewezen is? Aha, links.
Er brandt licht achter het kijkgaatje, zodat ik besluit aan te bellen. Een schilder doet open. 'Geen fijne buurt hier', waarschuwt hij.
'Ik weet het', zeg ik en loop de woonkamer in. Mijn mond valt open. Het uitzicht – tussen de flats door - bestaat uit een klein stukje A-28. Het balkon meet nog geen zestig centimeter breed, tel uit je winst. De rest is al evenmin bemoedigend. Een grote scheur ontsiert het plafond en er zit schimmel op de muren.
Het geheel is voorzien van enkel glas. Ik zou er blij mee moeten zijn, want het is tenminste een dak boven mijn hoofd. Maar ik ben niet blij. Ik ben geschokt en verontwaardigd tegelijk.
'609 Euro per maand', zeg ik tegen de schilder. 'Exclusief service- en stookkosten. Dat zou ik hiervoor moeten betalen.'
De andere kamers bieden dezelfde uitgewoonde aanblik en het toilet trakteert me op een enorme putlucht. In de keuken lopen de leidingen open en bloot vuil te zijn.
'Een jaartje hooguit', zegt de schilder, 'dan gaat de zaak tegen de vlakte en moet je eruit.'
'609 Euro', herhaal ik. 'Voor een krot. Zulke woekerpraktijken zou je van een huisjesmelker verwachten, niet van de bekendste woningbouwvereniging in Amersfoort.'
De schilder pakt me bij een schouder. 'Ik mag alleen de muren witten. Van de rest moet ik afblijven. Serieus, ik doe dit werk voor Jan met de korte achternaam. Zeg dat je het voor de helft doet. Misschien trappen ze erin.'
Nog eenmaal laat ik mijn blik dwalen langs de melaatse muren.
'Al kreeg ik geld toe', besluit ik.
.
