Twitter

Follow Ep_Meijer on Twitter

vrijdag, januari 30, 2009

De ontdekking van de Gamma



Vier dagen bivakkeerde hij alweer in de schuur. Alle lege verfblikken kende hij uit het hoofd, tot vervelens toe had hij schroefjes en plugjes gesorteerd. Was het nog niet genoeg geweest?

Om naar buiten te kijken, moest hij op de papierkliko klimmen. Sinds die ochtend wist hij wel beter dan de deur te gebruiken. Omdat hij zich eindelijk weer eens had willen douchen, had hij een witte vlag naar buiten gestoken, volgens het boekje aan een bezemsteel gestoken. Daar was op geschoten. Nou ja, ze had er een molotovcocktail naar gegooid. Of nou ja, een lege fles die in een gil van scherven was geëindigd. Dat deed er niets aan af. Het fatsoen was naar de haaien, de oorlog totaal.

Als hij zijn rechterwang tegen het glas van het bovenlicht drukte, kon hij met één oog net een glimp opvangen van de gesneuvelde pizzakoeriers, met op de achtergrond het huis. De gordijnen waren onveranderd dicht en er lagen nog steeds prikkeldraadversperringen in de weg. Zo te zien had ze ook een antitankgracht gegraven. Hij liet zich met een zucht zakken en ging op de kliko zitten, vingerde de trouwring. Is dat nou wat de dominee met tegenspoed had bedoeld?

Ledigheid is des duivels oorkussen, dacht hij, dit kan nog dagen gaan duren, laat ik tenminste iets zinnigs doen. Hij sorteerde nog meer schroefjes en pluggen, pakte ook de moeren, bouten en fietsonderdelen mee. Hij hing steunen op aan de blinde muur, pal onder het plafond, zodat het houtafval er precies in paste. Eronder bevestigde hij haken voor het handgereedschap. Voortaan zou niemand in het huishouden nog hoeven zoeken naar de hamer of de waterpomptang. Zodra je de schuur binnen kwam, zag je ze hangen, op ooghoogte!

Hij was er juist toe overgegaan om de spijkers te polijsten toen haar sms-je kwam, zonder opsmuk zoals gewoonlijk: 'ben ongesteld.' Hij sloot de ogen en verbeterde het wereldrecord opgelucht uitademen. Hij sprong van de kliko af en liep naar de deur. Buiten draaide hij zich nog één keer om. De schuur was een kluspaleisje geworden. Hij sloeg zich op het voorhoofd. Dit, dacht hij, is dus wat al die mannen te zoeken hebben in die vreselijke bouwmarkten.


Deze tekst is auteursrechtelijk beschermd.

woensdag, januari 21, 2009

Boerenbedrog



Er kwamen nauwelijks nog wetenschappers die hij overhoop kon knallen, boer Krelis begon zich te vervelen. Vaak staarde hij maar wat naar het televisietoestel dat hij van zijn moeder had geërfd. Het was krek allemoal meer van 't zelfde, dacht boer Krelis. Toch bleef hij kijken. 'Omdat 't beweegt,' mompelde boer Krelis, 'alles stoat hier blikskaters stil.'

Er was een programma met magie op tv. De deelnemers waren in het zwart en werden mentalisten genoemd. 'Wat nou mentalist'n,' mopperde boer Krelis, 'gewoon goochelaars als je het mij vroagt.' In de pauze pakte hij er een pilsje en een zakje chips bij. Er was hem verteld dat hij er maar eens goed voor moest gaan zitten. Na de reclame zou er iets wonderbaarlijks gedemonstreerd worden.

Een Israëlische meneer vroeg het publiek en de mensen thuis om twee steentjes met beide handen op een centimeter afstand van elkaar te houden. 'Onthoud goed,' legde hij uit, 'dit is het startpunt.' Daarna moesten de stenen op elkaar gedrukt worden, met gekromde vingers, het liefst zo hard dat je het wit van je botten zag, minutenlang. Intussen bleef de Israëlische meneer beloven dat de kijkers op het punt stonden om iets ongelooflijks te beleven. Vervolgens moesten de steentjes terug naar het startpunt, wat natuurlijk niet lukte. In de studio leek iedereen even opgetogen. 'Dit,' kraaide de Israëlische meneer, 'is nou de energie die er wel is, maar die slechts een enkeling kan waarnemen. Nu voelt u het allen. Is het geen wonder?'
'Dit pikk'n ze op de kermis van Hutjegeest nog niet eens,' zei boer Krelis, 'da's geen energie, da's een kwestie van hoe heet dat? Iets met fysionomoatisch of zoiets.' Boer Krelis werd chagrijnig van woorden met meer dan drie lettergrepen. Voor de zekerheid haalde hij zijn Uzi alvast uit de linnenkast. Ook uit Israël, dacht hij nog, dat schietiezer.

Er kwamen meer advertenties, boer Krelis trok nog een flesje pils open en nestelde zich andermaal in de versleten rookstoel, want iemand met een vampieract kreeg het podium. Deze had beter moeten weten dan een bekend dom blondje als vrijwilliger te vragen. Ze moest een prop in een kelk met bloedzuigers laten vallen. In plaats daarvan ging de kelk tegen de grond en brak het ding in stukken. De vampier raapte de restanten op, zocht een bloedzuiger uit en begon deze op te peuzelen. Met het bloed dat hij op zijn tong verzamelde, zette hij een teken op papier.
'Dit is walgelijk,' oordeelde de Israëlische meneer, 'heeft u dan helemaal geen respect voor uw publiek?!'

Boer Krelis spande zijn kaken, zette de tv uit en hees zich haast werktuiglijk in zijn motorjas. De leren motorhelm zat alweer krapper. Daar werd boer Krelis nog chagrijniger van. De Solex leek de weg naar Aalsmeer vanzelf te kunnen vinden. Ook het studiocomplex kende boer Krelis inmiddels als zijn broekzak. Het duurde niet lang of hij bevond zich oog in oog met de Israëlische meneer, in diens kleedkamer.

'Ik kom u ev'n wat respect voor uw publiek bijbreng'n,' zei boer Krelis en sloeg de motorjas open.
'Maar meneer Krelis, er is een wonder verricht, voor me staat het levende bewijs, u bent in beweging gekomen!'

Daar was boer Krelis even stil van. Toen laadde hij zijn Uzi door en haalde hij de trekker over. Onder de kogelregen trok de Israëlische meneer opvallend krom.


Deze tekst is auteursrechtelijk beschermd.

dinsdag, januari 13, 2009

Apeldoorn



'In de buurt van de Aleoeten verdwijnt vlucht AZ 454 van de radarschermen. De verkeersleiders staan op het punt om alarm te slaan als het toestel plotseling weer opduikt. Later zal onderzoek leren dat het slechts 58 seconden uit beeld is geweest. Toch blijken alle mannelijke bemanningsleden en passagiers bij aankomst in Anchorage lange baarden te hebben. Vier van de vijf stewardessen en twaalf van de vrouwelijke passagiers aan boord zijn zwanger. De zwarte doos registreert alleen de laatste dertig minuten van een vlucht en kan ons dus niets wijzer maken. Datzelfde geldt helaas voor de bemanning en de passagiers. Zij kunnen zich niets bijzonders herinneren.'

Douwe voelde zijn handpalmen klam worden. Wie er ook voor het bericht verantwoordelijk was geweest, hij of zij had niet de gewone zorgvuldigheid in acht genomen. De boodschap was slechts vluchtig gecodeerd. Gevoegd bij de inhoud kon dat maar één ding betekenen. Hij pakte de ordner met het protocol voor code rood uit de kast.
'Wat u ook doet,' las hij, 'informeer eerst uw superieuren.'
Douwe voegde de daad bij het woord en belde de kapitein.
'Weet je het zeker?' klonk gemelijk aan de andere kant van de lijn.
'Honderd procent. Mannen met lange baarden, duidelijk een verwijzing naar Al Qu'aida. Zwangere vrouwen, er is sprake van een burgerdoelwit.'
Aan de andere kant van de lijn hoorde hij de kapitein gapen.
'Dat is nog niet alles,' vervolgde Douwe. '454, 58, opgeteld 13. Tweemaal, dat is afwijkend en zegt iets over de kennelijke ernst. Vier van de vijf stewardessen en twaalf van de vrouwelijke passagiers, het zal gebeuren op het scheivlak van april en mei. Daarom ook staat Anchorage vermeld. In de buurt van Alaska bevindt zich immers de datumgrens.'
'Okay.' De kapitein leek ineens wel bij de les. 'Wat stond er ook alweer over de zwarte doos?'
'Dat alleen de laatste dertig minuten van een vlucht worden opgenomen.'
Douwe hoorde het ruisen op de lijn.
'Besef je wat dat betekent?' vroeg de kapitein toen.
Douwe slikte en zag het voor zich: de vlaggen, de ballonnen, de slingers, de kinderen. 'Waar gaat ze dit jaar ook alweer naartoe?'


© Ep Meijer 2009

Geschreven naar aanleiding van de januariopdracht op fantasierijk.

donderdag, januari 08, 2009

Jungle Jane



Balen. Had ik me nog zo voorgenomen om in 2009 geen humor ten koste van anderen te bedrijven, komt dit bericht voorbij.

Nee, het is niet Rachel Hazes die bij belangrijke keuzes terzijde wordt gestaan door de geest van haar Dre. Hij laat het licht flikkeren en soms valt er zelfs een schilderij van de muur. Luister maar goed naar hem, Rachel, bij leven was het al de vraag of de alcohol nog enige hersencellen intact had gelaten.

Ik wil het ook niet over de Amerikaanse kleuter hebben die op zijn oppas schoot noch over een Britse man die al twee jaar de hik heeft. Iemand zou op het idee kunnen komen om die man eens flink te laten schrikken. Een foto van Rita Verdonk zou wonderen doen.

Dat Frans Bauer weer onder het mes moet? Of hij nou een ingescheurde meniscus heeft of niet, je moet ervan houden. Ik behoor niet tot de categorie van mensen die van Frans Bauer houden, laat dat duidelijk zijn. Sterker nog, als ik ooit president van Nederland word (wat God verhoede), mag hij niet meer zingen anders dan in een (honderd procent geluiddichte) badkamer op straffe van standrechtelijke executie per overtreding.

Uit onderzoek namens de Vara-gids komt Andries Knevel als vrouwonvriendelijkste presentator uit de bus. Wat nou vrouwonvriendelijk, omdat zijn achternaam iets van bondage suggereert? Toevallig is Andries Knevel voor beide seksen een kwelling, sommige onderzoeken zijn zo overbodig, ik ga het er maar niet over hebben.

Bijna liet ik me verleiden. Maar nee, het nieuws dat Georgina Verbaan haar stem aan een poes leent, laat ik ook aan mijn neus voorbij gaan. Mijn meetkundige beschouwingen dienaangaande zouden gratuite zijn en te voor de hand liggend.

Ik zal het maar verklappen, het onderwerp van dit blogje is een vrouw die niet eens bestaat. Ze heeft nooit last van PMS en ze lacht je altijd vriendelijk toe. Je moet haar alleen wel even opblazen voor gebruik. In Australië is er een man die het op haar gemunt heeft. Telkens als hij haar te pakken krijgt, neemt hij haar. Daarna laat hij haar leeglopen en gaat hij op jacht naar het volgende exemplaar. Ik gok erop dat hij hoopt dat er één tussen zit die zich tot leven laat pompen. Waarschijnlijk zal zijn DNA hem voordien verraden. Toch heb ik die van mij veilig opgeborgen onder het matras. Datzelfde raad ik u aan. Je weet maar nooit.


© Ep Meijer 2009

vrijdag, januari 02, 2009

De beste wensen laat je los



Kredietcrisis of geen kredietcrisis, het Nederlandse volk heeft op 31 december 2008 voor 65 miljoen Euro de lucht in geknald. Ook ik heb een bijdrage geleverd, zij het bescheiden en buiten mijn schuld.

Ziet u, mijn vriendin, haar dochter en ik kregen toen het nieuwe jaar amper een half uur oud was een Chinese lampion in de handen gedrukt. Het was een cadeau van de buren. De bedoeling was om het ding aan te steken en dan een wens te doen op het moment dat je losliet.

Die van de buren was eerder aangestoken en trok tijdens het opstijgen de aandacht van mijn vriendin en haar dochter. Plotseling was ik de enige die de Chinese lampion vasthield. Hij voelde nog steeds te zwaar om het luchtruim te kiezen. Bovendien maakte ik me zorgen over de vlam van de paraffinekaars die af en toe gevaarlijk dichtbij de huid van de lampion kwam. Ik zag voor me hoe de onze jammerlijk verbrandde, op ooghoogte, terwijl die van de buren inmiddels al een eerste Jumbo Jet in de problemen aan het brengen was.

Het lot moet een handje geholpen worden, besloot ik en tilde de lampion voorzichtig zo hoog op als het ging. Het kostte me geen enkele inspanning. Integendeel, het ding begon aan me te trekken.

'Kijk,' riep de dochter van mijn vriendin, 'Ep gaat wegvliegen!'

Alleen met mijn tenen had ik nog contact met de aarde. Ik had nog net de tijd om een wens te doen voor ik losliet. Daar ging onze lampion en schreef een vraagteken in de lucht alvorens koers te zetten naar de hemel boven Leusden. Even ging het lichtje uit, maar dat kwam slechts door een wolk. Minutenlang waren de lampions uit het gezicht aan het verdwijnen tot je ze alleen nog maar kon raden. Die gecrashte Airbus? Ach, dat viel nauwelijks op temidden van het spektakel dat die 65 miljoen aanrichtte. 2009 wordt leuk, besefte ik, nee, voelde ik tot in mijn tenen. Datzelfde gevoel gun ik eenieder die dit leest. Gelukkig nieuwjaar!


(Foto: Christina Kremer)