Twitter

Follow Ep_Meijer on Twitter

zondag, juni 22, 2008

Verliezen

Mijn vriendin en ik hadden het er nog over.
‘Zou jij hem opstellen?’ vroeg ik.
‘Ik zou hem naar huis sturen,’ antwoordde ze.

Zo dacht ik er ook over. Alleen had ik nog een reden. Boulahrouz opstellen was vragen om een rode kaart. Er hoefde maar één Rus op het lumineuze idee te komen om onze verdediger fijntjes aan de tragedie te herinneren of hij zou door het lint gaan.

Hey you! Next time, make a live one!

Geheid dat Boulahrouz erop was gaan slaan en uit het veld zou worden gestuurd.
Voetbal is oorlog. Niet opstellen dus.

Maar wat deed Van Basten?

Hij stelde Boulahrouz op en ik denk te weten waarom. Het team wilde hem niet laten vallen, juist nu niet. Het team voelde met de verdediger mee, een tikkeltje teveel zelfs. Het team realiseerde zich dat er belangrijker zaken zijn dan een rond ding waar je achteraan holt. De focus was eraf.

Dat, gevoegd bij een tactische meesterzet van de coach van de Russen, ons aller Guus Hiddink, om Schneijder en Van der Vaart het opbouwen onmogelijk te maken, en de pijnlijke uitschakeling van het Nederlands elftal tijdens het EK van 2008 is verklaard.

Boularouz is zijn dochtertje kwijt. Dat is nog het ergste.

vrijdag, juni 20, 2008

Maar hoe zit het nou met de waarheid?

Misschien is het wel omdat we weten dat we doodgaan. Als we echt gingen nadenken dan werden we ons bewust van iedere tel die ons nog tot de dood rest. Da’s geen leven.

Wat te doen als je niet de hele tijd aan sterven wilt denken?

We doen gewoon alsof we gek zijn. We maken er een complex gezelschapsspel van, met tal van geschreven en vooral ongeschreven regels. Komt dat zien, er is een rol weggelegd voor iedereen!

De waarheid? We ontkennen de waarheid omdat we hem niet aan kunnen. We haten de waarheid.

De waarheid is dat we, om met Multatuli te spreken, van de maan bezien allen even groot zijn. Ik zou zelfs nog verder willen gaan: vanaf die hoogte verschilt de mensheid in niets van een verzameling mierenkolonies.

De waarheid is dat we ons druk maken om niets. En dan gaan we dood en veranderen we in wormenvoer.

De waarheid? Die zeg je elkaar alleen als je ruzie hebt.
‘Je bent een egoïstische klootzak!’
‘En jij een hysterische heks!’

Je zou bijna zeggen dat de waarheid er is om afgezoend te worden. In werkelijkheid helpt niets tegen de waarheid. Niet echt.

Maar wat nou als ik hem opschrijf, althans in mijn versie? De Amerikaanse schrijver Dave Eggers deed het, maar o wat hadden de mensen in zijn naaste omgeving het er moeilijk mee. Ik heb het ook eens gedaan, maar met dat boek moet ik wachten tot sommige mensen dood zijn.

Met de waarheid doe je niemand een plezier.

Toch moet het er op deze plaats maar van komen. De waarheid en niets dan de waarheid. Ademt u diep in, want hier komt die.

Ik was gisteren voor het eerst in mijn leven voor Duitsland.

donderdag, juni 19, 2008

Mosterd na de maaltijd

Onlangs publiceerde ik een stukje op dit podium met de titel ‘veer in mijn reet’. Ik had er een tweeledig doel mee. A wilde ik mijn gal spuwen over de manier waarop middelmaat op Hyves tot kunst verheven wordt. B wilde ik gewoon opscheppen over het compliment dat ik van de VN-thrillergids gekregen had.

Maar ik deed nog iets. Ik betrok er mijn vriendin bij met wie ik op dat moment in een crisis zat. In de slotzin verzuchtte ik dat ik hoopte dat zij ook onder de indruk was.

Waarom ik dat deed? Ik was dronken en sentimenteel. Bovendien snap ik helemaal niets van de liefde. Iets in mijn wezen denkt nog steeds dat ik bovenmaats moet presteren wil er iemand van me (gaan) houden.

In werkelijkheid had mijn vriendin al lang gereageerd op de recensie van De regels in de VN-thrillergids. Ze was hartstikke blij voor me.

Toch liet ik de slotzin staan. Want, dacht ik overmoedig, een blog heeft een twist nodig. Wat was er trouwens op tegen om een beetje met de werkelijkheid te spelen?

Dom, dom, dom.

Ik zou me er nu gemakkelijk van af kunnen maken, door te schrijven dat alcohol inderdaad meer kapot maakt dan je lief is. Maar ik heb een betere slotzin: het spijt me, schat.

Ep

donderdag, juni 12, 2008

Held van beroep

Eén van de vervelende dingen van het schrijverschap is de kift waar je mee wordt geconfronteerd, niet alleen van de buitenwacht, maar ook van vakbroeders. Doorgaans gunnen schrijvers elkaar het licht in de ogen niet.

Adriaan Jaeggi en ik debuteerden ongeveer tegelijkertijd. Onze eerstelingen werden weliswaar geprezen, maar bleven onopgemerkt bij het grote publiek. Toen verscheen Held van beroep en was het wel raak. Adriaan Jaeggi brak door, werd vertaald in het Duits en kreeg een column in Volkskrant Magazine. Mijn tweede boek, Geluk voor gevorderden, stond op het punt van uitkomen en ik kon niets anders dan tegen Adriaan Jaeggi opkijken, ook letterlijk. Als ik hem tegen het lijf liep, tijdens één van de talrijke borrels in de grachtengordel waar mijn redacteur mij naartoe sleepte, viel mijn 1 meter 75 in het niet bij zijn boomlange gestalte. Toch raakten we telkens opnieuw in gesprek. We lachten wat af samen, ook over mijn bekentenis dat ik jaloers op hem was.

Held van beroep komt tot een tragikomische climax met een begrafenis op zee, vanaf een veerboot. Zo mogelijk nog hilarischer is wat eraan vooraf gaat, de autotocht met het lijk in een dakdrager.

Gisteren werd bekend dat Adriaan Jaeggi op 45-jarige leeftijd aan darmkanker overleden is. Hij wordt waarschijnlijk gewoon op land begraven of gecremeerd. Hij was namelijk te groot voor een dakdrager.

Beste Adriaan, je hebt me altijd laten lachen en nu moet ik om je huilen. Aan je succes heb je nu niets meer, maar wat gun ik het je met terugwerkende kracht.

Ep

woensdag, juni 11, 2008

Kat in het bakkie

Heel Nederland is na de eclatante zege op wereldkampioen Italië trots op de verrichtingen van Marco van Basten en de zijnen.

Heel Nederland?

Er is één individu van Dietschen bloed dat het wonder van Bern met gemengde gevoelens aan heeft gezien.

Wat hem betreft walsen Frankrijk en Roemenië straks over Oranje heen. Mocht het toch zover komen dat het Nederlands elftal de groepsfase overleeft, dan rekent hij in de knock out-fase op keiharde tackles van de tegenstanders, zodat onze sterren trekkebenend het veld moeten verlaten. Koste wat het kost dient vermeden te worden dat ‘we’ verder komen.

En waarom?

Pieter Vink wil de finale fluiten. Als voetballer kon hij de top niet halen. Misschien, zo liet hij in diverse interviews weten, lukt het als scheidsrechter wel. Als het keurkorps van Marco van Basten zo blijft spelen als tegen Italië, gaat er een Turk of een Zweed met de eer strijken. Vandaar dat Vink publiekelijk hoopt dat Nederland vroegtijdig sneuvelt.

Even publiekelijk heeft hij al laten weten dat hij het liefst in het zwart gekleed gaat tijdens de eindstrijd. Die kleur kleedt immers zo slank af.

Pieter Vink mag een prima arbiter zijn. Maar ik stel voor hem naar een ander toernooi af te vaardigen: het Europees Kampioenschap ijdelheid. Succes verzekerd.

donderdag, juni 05, 2008

Veer in mijn reet

Er schijnen in Nederland zo’n 800.000 mensen te zijn die schrijven met ambitie. Anders gezegd willen ze gelezen worden.
Ik herken die ambitie wel. Al op achtjarige leeftijd kwam ik erachter dat er maar één manier was om mijn op zich onbeduidende bestaan luister bij te zetten: ik moest en zou schrijver worden.

Schrijven is niets anders dan om erkenning vragen. Ik word gelezen, dus ik besta.

Op Internet bestaan diverse podia waar schrijvers (in spé) hun pennenvruchten kwijt kunnen. Hyves is daar één van. Er wordt dan ook heel wat af geblogd. En op die blogjes wordt dan weer gereageerd, vooral door mensen die zelf ook schrijven.

Wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.

In De compositie van de wereld bewees Harry Mulisch dat deze regel de basis vormt voor onze, voor iedere beschaving. Om een lang verhaal kort te maken, met de waarheid doe je niemand een plezier. Dus is het wenselijk om je (eveneens schrijvende) medemens veren in de reet te steken in plaats van (opbouwende) kritiek te leveren. Zelf wil je immers ook de hemel in geprezen worden.

Ecco de reacties op Hyves-blogs. De superlatieven tuimelen over elkaar heen. Maar wat zijn ze helemaal waard, gegeven het feit dat eigenlijk sprake is van inteelt?

Gisteravond laat was ik verdrietig. Mijn vriendinnetje wist het allemaal niet meer. Toen ging de telefoon. Het was niet mijn vriendinnetje zoals ik had gehoopt, maar een uitgever. Hij had tijdens de prijsuitreiking van de Gouden Strop de nieuwste editie van de thrillergids van Vrij Nederland gescoord. Mijn boek De regels werd er ook in besproken. Hij las me een stukje uit de recensie voor: ‘Ep Meijer schittert als een heuse King of Koonz in zijn derde roman.’ Of we zaken konden doen?

Wauw.

Nu maar hopen dat mijn vriendinnetje ook onder de indruk is.